“Een bewonerskaart? Ik zou er graag voor betalen. Maar dat gaat hier niet”

Natacha vroeg en kreeg één minuut zendtijd in 'Hautekiet':

Parkeren is een straf. Of toch in provinciestadje Veurne. De blauwe kaart is een mooie uitvinding. De parkeerschijf biedt je gratis twee uur aan. Fijn zou je denken.

Maar lieve bezoeker, na twee uur is het wel welletjes geweest en zien ze je hier liever gaan. Maar een stad bestaat niet alleen uit bezoekers, er wonen ook mensen.

Een betaalde bewonerskaart zou je dan denken? Ja, daar zou ik graag voor betalen. Zoals in iedere Vlaamse stad.Maar dat gaat hier niet. Of beter, men wil dat niet.

Een contract met een parkeerbedrijf met een duidelijk economisch model: winst maken; lees, zoveel mogelijk boetes uitschrijven.Zo zie je in dit stadje de ‘parkeergestapo’ rondlopen, op jacht.

Iemand die iets te lang tafelt op restaurant: boete. Een uitgelopen vergadering: boete. Buitenlandse toeristen zonder parkeerschijf: boete. Dertig euro! Dat tikt lekker aan.

Welkom in toeristisch Veurne? Hier hoef je geen postkaartje te kopen, nee, de souvenirs zitten wel onder je ruitenwisser.

Zes jaar geleden ben ik van de grootstad terug naar het diepe West-Vlaanderen getrokken. De omgekeerde beweging. En wat krijg je als dank om met je familie een creatief bedrijfje uit te bouwen? Geen bewonerskaart, maar een blauwe kaart. Neen, een rode loper van de auto naar de voordeur hoef ik niet. Maar een bewonerskaart zou wel een vorm van gastvrijheid zijn. Of niet soms?

Lees ook: