Geen gespecialiseerde crisishulp beschikbaar voor een derde van de kinderen en jongeren die daar nood aan hebben

Het is alom bekend dat de coronacrisis er zwaar heeft ingehakt bij kinderen en jongeren, en ook bij de gezinnen. Het aantal psychische problemen bij jongeren piekte, gezinnen waar al problemen waren belandden ronduit in een crisis. Tijdens het coronajaar 2021 registreerde het Vlaams agentschap Opgroeien dan ook 19 procent meer vragen naar crisishulp dan het jaar voordien. Maar nu blijkt dat die vraag om dringende hulp nog altijd op datzelfde hoge niveau blijft pieken. Ook in de eerste maanden van 2022 kregen de crisismeldpunten dagelijks gemiddeld 40 nieuwe crisishulpvragen voor kinderen of jongeren.

De zes crisismeldpunten in Vlaanderen en Brussel zijn zeven dagen op zeven en 24 uur op 24 bereikbaar voor hulpverleners, jongeren of gezinnen als er zich een crisissituatie voordoet in een gezin. Het gaat dan ofwel om een mentaal probleem bij de jongere of een verontrustende opvoedingssituatie.

Niels Heselmans, woordvoerder van het agentschap Opgroeien, legt uit dat het crisismeldpunt eerst probeert om telefonisch te helpen, zodat de ouders of jongeren zelf met de crisissituatie aan de slag kunnen. In de helft van de gevallen, gemiddeld 20 per dag dus, volstaat die telefonische hulp. Maar bij de andere 20 hulpvragen is er meer nodig. Dan gaat het meldpunt op zoek naar gespecialiseerde crisishulp, en die is lang niet altijd beschikbaar.

“Bij één op de drie vragen voor die gespecialiseerde crisishulp, kregen jongeren of gezinnen de boodschap dat er op het moment van aanmelding geen hulp beschikbaar is”, zegt Heselmans. “Het gaat dan zowel over jongeren die nood hebben aan jeugdhulp als over jongeren die worstelen met psychische problemen.” Gemiddeld krijgen dus zeven mensen per dag te horen dat de hulp die ze dringend nodig hebben niet beschikbaar is. Een situatie die al te vaak leidt tot een escalatie van het probleem. 

Lees verder onder de foto

Ook Amber had een tijdje geleden dringend hulp nodig omdat ze leed aan anorexia. "Pas na vier weken kon er voor het eerst een mobiel crisisteam langskomen", vertelt ze. In haar geval waren dat een verpleegster en een psychologe. Die hulp was zeer welkom maar eigenlijk moest Amber dringend opgenomen worden in een ziekenhuis. Dat lukte pas na zes maanden. 

"Ik moest dus nog zes maanden thuis proberen te overleven", zegt ze. "Ik ging niet meer naar school, dus ik zat gewoon thuis. Het ging slechter en slechter, tot ik gewoon crashte en toen moest er wel een oplossing komen. Dan zoeken ze wel een plaats. Het is erg dat het zover moet komen voor je ergens binnen geraakt. En dan was het eerst nog maar voor een paar dagen. Dan sturen ze je weer naar huis, omdat er zulke grote tekorten zijn."

Wat is dan de reden dat het aanbod zo tekortschiet? Eén verklaring is alvast de aanhoudende hoge nood aan hulp sinds de coronacrisis. Verder hebben de zorg- en welzijnssectoren te kampen met de krapte op de arbeidsmarkt. Heel wat vacatures voor hulpverleners raken dus niet ingevuld. Dat betekent dat de maximale capaciteit qua crisishulpverlening op dit moment niet gehaald wordt, kortweg omdat er te weinig medewerkers kunnen aangetrokken worden. Bovendien is er vaak ook sprake van complexere dossiers dan enkele jaren geleden, waardoor ook de druk bij crisismedewerkers toeneemt en elke aanmelding ook meer tijd en acties vragen.

Bron: vrtnws.be en 'De Ochtend'