Gender in Hollywood: Waarom het belangrijk is welke verhalen we onze kinderen vertellen

Ik woon samen met drie mannen. Eén man en twee jongens meerbepaald. Ik had graag een dochter gehad, maar you can’t always get what you want. Ondertussen weet ik ook dat het hele M/V gedoe weinig uitmaakt, het is je kind dat telt.

Elk weekend kijken we samen een familiefilm, voor mij de ideale gelegenheid om de films nog eens boven te halen waar ik mee opgroeide, de helden die mijn jeugd meer kleur gaven. Stand by me, E.T., Hook, The Karate Kid,  The Goonies, Back tot the future… stuk voor stuk verhalen die nog steeds hun ding doen. 

Bij het bekijken van de films viel me één ding op. In alle films spelen jongens of mannen de hoofdrol en zijn er slechts kleine rolletjes weggelegd voor de vrouwelijke personages. Het kleine zusje in E.T., het liefje van Daniël in The Karate Kid… In Stand by me was er ergens in de verte een moeder en een zus te zien, maar dat was het dan zo’n beetje. Wat vreemd.

Cijfers bevestigen mijn vermoedens. Volgens onderzoek van The New York Film Academy blijkt dat 85% van alle films een mannelijke hoofdrolspeler heeft. 85%! Kan je je het omgekeerde inbeelden? Ook in Disneyfilms hebben mannelijke personages beduidend meer tekst dan vrouwen en meisjes. Linguïsten Carmen Fought en Karen Eisenhouwer onderzochten in 2015 hoe taal in tekenfilms wordt gebruikt om een bepaald verwachtingspatroon voor vrouwen te creëren. Zoals onderzoekster Eisenhauer zegt: “Ik veronderstel dat het gewoon onoplettendheid is, we vinden het normaal dat mannen de leiding nemen, het is ons aangeleerd van jongs af aan.”

Als moeder van twee zonen en als hoofdredacteur die dagelijks bezig is met mensen representeren, weet ik hoe belangrijk rolmodellen zijn voor ons zelfbeeld. Want wat leren kinderen wanneer ze zien dat in films enkel jongens de leiding nemen en meisjes letterlijk veel minder te zeggen hebben? Onbewust geven we hen het idee dat het narratief van een man belangrijker is dan dat van een vrouw. Dat het verhaal van een meisje ondergeschikt is of minder interessant dan dat van jongens.

En dat is niet logisch. Want 51% van de mensen die kaartjes kopen in de bioscoop of thuis een film kiezen op Netflix zijn meisjes en vrouwen, die verhalen willen zien die ook over hen gaan. Die economische realiteit is de laatste jaren steeds meer doorgedrongen bij filmmakers. Disney is met een inhaalbeweging bezig en heeft ingezet op films met meisjes in de hoofdrol. Denk maar aan Frozen, maar ook het steengoeie Inside Out en net nog Vaiana. Het is een positieve  trend die je ziet in de hele filmwereld. Ook de avonturenfilms The Hunger Games trokken volle zalen en toonden dat meisjes evengoed de revolutie kunnen leiden en niet hoeven te wachten tot ze gered worden door een prins. Mijn zonen zijn grote fan. En ikzelf uiteraard ook.

Voor mijn kinderen maakt het immers niet uit of de hoofdrol door een meisje of jongen gespeeld wordt, zo lang het verhaal maar goed zit. Laatst keek ik samen met mijn oudste zoon Alien. Wat veel mensen niet weten is dat het scenario voor de film werd geschreven voor unisex karakters. Pas bij de casting koos regisseur Ridley Scott actrice Sigourney Weaver als de meest overtuigende Ripley. Haar hoofdrol maakte van de film een monument, de beelden van de frêle maar pezige vrouw die het opneemt tegen een gigantisch monster zijn in ons collectief geheugen beland. De film was lang niet zo bijzonder geweest als de hoofdrol gespeeld werd door een zoveelste spierbundel.

Zo zie je maar: alle M/V cliché’s mogen best wat vaker door elkaar geschud worden. Het is immers je verhaal dat telt.