"Harry heeft vanaf zijn vierde moeten leren dat troonopvolger William altijd voorgaat. En dus ook met alles wegkomt."

Prins William en Prins Harry, de zonen van de betreurde Prinses Diana, waren altijd onafscheidelijk. Maar nu hebben ze ruzie. Ik ben er een boek over aan het lezen: Battle of Brothers.

Ja, ik weet het, ik hou me met rare dingen bezig. En nog wel voor mijn werk.

Maar het gaat me om de menselijke kant bij al die prominente figuren, die vind ik fascinerend. Prins William wordt altijd afgebeeld als de rustige, de nadenkende, de bezadigde. En Harry als de onstuimige, de explosieve, de jongen die in 7 sloten tegelijk loopt. Betrapt op drugs, op een verkleedpartijtje in nazi-uniform, op blote foto’s op sociale media na een spelletje stripbiljart.

Nu lees ik in dat boek dat dat beeld niet klopt. Want dat William – minstens in zijn jeugd – even onverantwoordelijk én explosief als Harry kon zijn. Roepen en tieren. Dagen blijven mokken. Koppig als een steenezel.

Spanningen en ruzies en uiteindelijk de echtscheiding Charles en Diana: de voedingsbodem van al die woede-uitbarstingen moet waarschijnlijk niet ver gezocht worden. En toen kwam nog dat plotse overlijden van Diana. 

Tot voor kort bleven de broers elkaars steun en toeverlaat, ondanks alles wat het leven hen toewierp. Maar onderhuids lagen er wel barsten op de loer.

Harry heeft vanaf zijn vierde moeten leren dat William, als latere troonopvolger, altijd voorgaat. En dus ook met alles wegkomt. Neem dat feestje waar hij op hasj betrapt werd, dat had William georganiseerd. Of dat nazi-uniform, dat vond William aanvankelijk een fantastische grap. Harry kreeg de volle laag, William bleef netjes buiten schot.

En toen kwam Meghan. William waarschuwde zijn jongere broer om rustig aan te doen in zijn onstuimige romance met “this girl”. Harry reageerde als door een wesp gestoken.

Het nieuwe stel Harry en Meghan had ook grootse plannen: ze wilden niet alleen goede doelen steunen, ze wilden de wereld ook veranderen. Maar dan kom je al gauw in het vaarwater van de politiek. En dat mag niet voor koningskinderen. Dus botsten ze voortdurend op stijve hovelingen die hun plannen dwarsboomden.

Bovendien besloten ze om eindelijk terug te slaan tegen de criminele praktijken van de rioolpers en een paar processen aanhangig te maken. Maar toen ze daarbij rekenden op steun van de koninklijke familie bleef het oorverdovend stil.

Het vervolg kennen we: ze maakten hun rekening en wilden halftijds uit hun koninklijke rol stappen. Toen het hof ook daarop reageerde met hindernissen en vertragingsmaneuvers, ging Harry plots weer impulsieve dingen doen. Hij lanceerde zonder voorafgaand overleg de nieuwe website Sussex Royal, en kondigde aan dat daar zelfs een lijn met merchandising-producten bij zou gaan horen.

Dàt was erover, dus nu greep zelfs de Queen in. En toen stapten Harry en Meghan helemààl op. En toen was de breuk tussen Harry en zijn broer William totaal. William ziet zichzelf als de drager van de monarchie, en wat Harry ging doen bedreigde de reputatie van de monarchie. Bovendien koos Harry in de afweging van eigen geluk versus plicht voor zijn eigen geluk, en dat is een doodzonde. Koninklijke plicht gaat boven alles in het boekje van William.

De woede-uitbarstingen van William, de impulsieve reacties van Harry, ik herken het helemaal. Ruziemaken heb ik altijd een moeilijk hoofdstuk gevonden in mijn leven. En ik denk dat ik nu, op mijn gezegende leeftijd, weet hoe dat komt. Want er zijn nog meer gelijkenissen.

Ook ik verloor vroegtijdig een van mijn ouders. Ik was pas drie toen mijn vader stierf in een verkeersongeluk, en dat gebeurde op een moment dat mijn moeder maandenlang uit beeld was door een ziekenhuisverblijf. Als kind ben je dan de speelbal van de gebeurtenissen, je hebt er totaal geen greep op. Je bent machteloos, en machteloosheid maakt je woedend. En nu nog: als ik in een situatie verzeil die herinnert aan die machteloosheid, komt die woede onweerstaanbaar naar boven floepen, als een pingpongballetje dat je tevergeefs onder water probeert te duwen. 

Het is allemaal zo menselijk. Ik heb goed nieuws voor Harry en Willliam: je kan leren om met die woede rustiger en verstandiger om te gaan. Maar wat ik na al die jaren ook weet: het kost bloed, zweet en tranen.

Beluister de column van Flip Feyten:

Ontdek de andere columns uit de uitzending: