“Het begon met niet ontbijten toen ik 11 was”: sinds coronacrisis kampen meer jongeren onder de 16 met een eetstoornis

Waarschuwing

Deze tekst gaat over eetstoornissen. Voor hulp kan je altijd terecht bij je huisarts, het CLB, JAC of Teleonthaal, of spreek je vrienden of familie aan. Voor meer informatie, bezoek de site van ANBN, Wat Wat of Eetexpert. 

Vanavond in 'Pano'

'Pano' deed een bevraging bij de vijf instellingen in Vlaanderen waar je je kan aanmelden met een eetprobleem. Daaruit blijkt dat er sinds de coronacrisis meer jongeren onder de 16 een eetstoornis krijgen, onder hen ook een nieuwe groep van erg jonge tienermeisjes met anorexia. Ook sommige afdelingen van kinderziekenhuizen bevestigen die trend, die ook internationaal wordt vastgesteld.

Jonger

Op de kinderpsychiatrie PAika van het UZ Brussel kunnen kinderen tot 15 jaar met een eetstoornis verblijven. PAika krijgt drie tot vier aanmeldingen per week, een verdubbeling tegenover de periode voor corona. De gemiddelde leeftijd op de afdeling is nu 11 tot 13 jaar. 

Ook het Centrum voor eetstoornissen van het UZ Gent merkt een duidelijke toename. In 2020 maakten de 12 tot 15-jarigen 6 procent van de patiënten uit. In 2021 was dat al een kwart, en die trend zet zich door in 2022.

Op de kinderpsychiatrie van het ZNA Antwerpen is de gemiddelde leeftijd van patiënten met een eetstoornis dan weer 13 à 14 jaar, met uitschieters tot 11 jaar. En ook het UPC in Leuven en de psychiatrische kliniek Alexianen in Tienen merken een verjonging van de patiënten, al brengen zij geen exacte cijfers aan.

Mager

Eetstoornissen kwamen vroeger meestal pas op latere leeftijd voor, verduidelijkt An Vandeputte, coördinator van het expertisecentrum Eetexpert: “Het beeld dat men internationaal heeft, is dat alle eetstoornissen toegenomen zijn. Maar er is ook een nieuwe deelgroep bijgekomen van iets jongere patiënten die mager en ondervoed zijn. Die deelgroep, hoewel beperkt, is sterk geëscaleerd.”

Een van die heel jonge patiënten met anorexia is Esther. Zij getuigt vanavond in 'Pano': "Het begon met niet ontbijten toen ik 11 à 12 jaar was, wat redelijk jong is. Ik had niet de beste vriendengroep, hoewel het totaal niet aan hen ligt", vertelt ze. "Ik ben een heel gevoelig persoon, en ook heel gevoelig voor stress. Zo ging ik minder eten, en zo is het eigenlijk begonnen."

Meerderheid herstelt

Het herstel van een eetstoornis duurt lang. “Gemiddeld zeven jaar”, zegt Vandeputte. “Het is een ernstige aandoening. Ze impacteert veel terreinen. Een meisje of jongen die in zijn identiteit aan het groeien is en te veel belang hecht aan uiterlijk, die is daarin zijn weg kwijt. Dat heeft een impact op de emotieregulatie, maar ook op de sociale contacten, op het thuisfront, op de vraag hoe je je weg vindt.”

Esther moest uiteindelijk worden opgenomen in het ziekenhuis omdat ze verzwakt was. “In het ziekenhuis zijn ze bezig met je lichamelijke herstel, wat ook heel belangrijk is. Maar thuis moet je daarna echt aan de slag, dan moet je echt zorgen dat de stem in je hoofd veel kleiner wordt.” Intussen gaat het stap voor stap beter met haar en kan ze weer naar school, al merkt ze ook daar nog de gevolgen van haar ziekte: "Mijn vrienden gaan naar het vierde en ik blijf in het derde. Dat is moeilijk, want ik had gedacht dat we samen van school zouden gaan."

Het herstel van een eetstoornis kan dus tijd vragen, maar er is wel hoop. "De meerderheid herstelt van een eetstoornis", benadrukt Vandeputte. "Veertig procent herstelt goed en snel, dertig procent heeft wat meer tijd nodig maar herstelt ook volledig."