De Wereld van Sofie
"Het gevoelige van kinderen is dat ze met grote ogen naar hun vader kijken, maar dat die vader eigenlijk een schurk is"
do 10 jun. - 2:43
Hugo Camps vertelde in 'De Wereld van Sofie' over de vader, die hij voor zijn dochters geweest is en over de prijs, die hij betaald heeft om journalist te kunnen zijn:
"Ik heb twee prachtige dochters. En ik heb door mijn werk, door het egomane gedoe van journalistje zijn, die dochters niet veel gezien. Ik heb ze veel tekort gedaan. En nu probeer ik dat in te halen, maar dat is gewoon niet mogelijk. Het gevoelige van kinderen is dat ze met grote ogen naar hun vader kijken, dat ze die ook wel een beetje bewonderen, maar dat die vader eigenlijk een schurk is, die hen ontgoochelt. Dat is niet met opzet, ik wil mijn dochters natuurlijk nooit pijn doen in niets en met niets. Maar het is gewoon zo dat je hen benadeeld hebt. Dat klinkt hard, maar ik vind dat kinderen meer verdienen dan wat ik gepresteerd heb, ik noem het schuldig verzuim."
Ik vind dat kinderen meer verdienen dat wat ik gepresteerd heb, ik noem het schuldig verzuim.
"Ik ben dat gaan beseffen toen mijn kinderen een eigen leven gingen leiden. Ik voelde dat ik daar niet meer bij betrokken was, ik was een buitenstaander. Ik heb hen in hun prille volwassenheid niet begeleid. Op een bepaald moment voel je dan dat die toegang tot de kinderen vernauwt. Een bijkomende tristesse is dat ze het mij nooit gezegd hebben. Ik heb het dus zelf moeten beseffen. En van mijn kant heb ik dat inzicht nooit met hen gedeeld omdat praten alsmaar moeilijker wordt. Wanneer je vervreemdt van elkaar en over intieme gevoelens niet meer hebt gepraat gedurende vele jaren, dan is dat moeilijk om terug op te nemen. Wij gaan dat gesprek uit de weg."
"Anderzijds: de relatie is fundamenteel, diep. Dat is altijd zo geweest. Maar de communicatie was er niet meer. We wisten wel dat die gevoelens er waren, maar ze werden niet meer geuit. Er werd weinig geconsumeerd van die diepe band die er was. En dat heeft sporen nagelaten. We zijn bang om elkaar pijn te doen, om elkaar de waarheid te zeggen. We cirkelen rond het leven heen omdat we onszelf beschermen. Omdat we niet willen dat de verwijdering, de vervreemding nog verder gaat."
"Op een bepaald moment moet je je dan afvragen: was het dat waard? Daar ben ik dus niet uit, want ik vind dat ik ook een verantwoordelijkheid had om met mijn leven iets te doen. Om in de journalistiek iets te doen, wat altijd mijn grote passie geweest is. Mijn vrouw is daar trouwens ook slachtoffer van geworden. Ik heb met haar hetzelfde gedaan als met mijn kinderen. Eerst de deadline en dan de liefde, bij manier van spreken. Dat deugt natuurlijk niet, maar het is niet anders."
"Op het moment dat je 100% procent journalist bent, maak je brokken in je privéleven. Ik ben opgegroeid met de wijze raad van nestoren die zegden: het mag vriezen, het mag dooien, als er iets gebeurt, moet je er zijn. Toen de Russen Tsjechoslowakije binnenvielen, moest ik daar zijn. Dan kan je niet zeggen: ik neem het volgende vliegtuig, want ik moet eerst nog met mijn dochter praten. Je hebt daarvoor gekozen en aan die keuze moet je trouw blijven. Maar daar betaal je een prijs voor en ik heb die prijs altijd betaald, zonder nadenken."
"Eigenlijk heb ik mijn leven lang gerend voor de krant, gevochten tegen een deadline en het leven van elke dag ging voor een groot stuk aan mij voorbij. En dat kan je dan sublimeren met een mooi artikeltje in de krant – en dat was voor mij de moeite waard en ik zou het opnieuw doen – maar ik weet wel wat ik heb laten liggen. En dat is een besef dat me niet trots stemt, maar fundamenteel zou ik het niet anders doen, want nog altijd heeft de deadline voor mij de prioriteit."
"Ik heb gekozen voor dit vak, omdat het me enorm fascineert. Het verdient het om het goed en consequent te doen, om er dingen voor te laten. Maar de consequentie is dat ik wat minder familieman ben geweest en wat te veel journalist. Maar om nu te zeggen dat mij dat bezwaart? Nee! Want ik heb, met mijn beperkte mogelijkheden, gedaan wat ik kon doen, verzoend wat ik kon verzoenen. Met mezelf, met de kinderen en met mijn vrouw. And that’s it. Daarmee moet ik het doen. Ik kan van mezelf geen mooier mens maken dan ik ben, maar ik ben ook geen loser die er maar op los heeft geleefd. Ik heb toch het gevoel dat journalistiek een missie is."
