"Het is 2019 en openbare werken hebben een mascotte nodig"

Sja, luisteraars. Soms heb je van die weken dat je er écht niet omheen kan. Dat de held van de week geen vaag concept uit je interessegebied of een wereldberoemd grenzenverlegger kan zijn. Ik heb erover nagedacht, en kwam steeds tot dezelfde conclusie: Ik laat het aan mensen met meer literair talent en een ruimer vocabularium over om het lof te zingen over de klimaatactivisten van Extinction Rebellion. Ik laat het aan échte schrijvers om in memoriams te schrijven voor een heengegaan monument. Ik laat het aan scherpere tongen over om deze week Saudi-Arabië op de korrel te nemen.

Neen, geef mij, een simpele computerwetenschapper met het taal-fingerspitsengefuhl van een naast-z’n-schoenen-lopende Neanderthaler, het laaghangend fruit van deze week maar. Deze week werd het - om de beste HUMO-columnist aller tijden te parafraseren - te veel voor Corneel. Want het is 2019 en openbare werken hebben een mascotte nodig. Een soort sympathieke stressbal voor mensen die in de file zullen staan. Een vogelverschrikker om de kinderen in een snikhete auto alert te houden.

Ik noem jou een held, Corneel, want je bent een fantastisch symbool, om zoveel verschillende redenen

Maar ik noem jou een held, Corneel, want je bent een fantastisch symbool, om zoveel verschillende redenen.

Iedereen die ooit in een brainstorm gezeten heeft die enkele uren té lang duurde ziet in 1 flits die bewuste vergadering gereflecteerd in die gigantische, bolle ogen van je.

“Alle ideeën mogen op het whiteboard”, zeiden ze.

“Geen idee is té vergezocht”, zeiden ze.

“Positiviteit is de boodschap”, zeiden ze.

Wat een heerlijke waarschuwing ben je geworden, Corneel. Je bent design-by-committee, gepersonificeerd. Nuja, geanimalificeerd. Wat zei ik ook weer over mensen met een ruimer vocabularium? Blijf bij het laaghangend fruit, Jeroen.

Wat had je verwacht, Corneel? Dat mensen naar je kruis gingen kijken en zeggen: ”Goed gedaan

Over dat laaghangend fruit gesproken: we werden er vanaf het allereerste moment op gewezen dat je een sympathieke en bovendien genderneutrale vogel was. Waarom die nadruk daarop? Was dit een soort van dubbele-bodem omgekeerde-psychologie afleidingsmanoeuvre? Een soort validatiedrang? Wat had je verwacht, Corneel? Dat mensen naar je kruis gingen kijken en zeggen: ”Goed gedaan. Deze broekloze staarsnuiter afwerken met een set pluizige ballen plus piemel of een stoffige cloaca had ons inderdaad nog meer slapeloze nachten bezorgd. Well done, Ben en team.”

Dat er een team achter die vogel zit, dat mogen we niet vergeten. Een team dat - buiten Ben Weyts dan - grotendeels en diepzuchtend verborgen blijft. Over verborgen gesproken: Er gaat geen moment voorbij dat ik niet stilsta bij de opoffering van de pas afgestudeerde master in de politieke wetenschappen die op die gewraakte ochtend om half negen ‘s ochtends stond aan te schuiven in de Gamma voor twee paar gummi-laarzen, in het wit en in het geel. Die op de warmste voorzomerdag van het jaar zwemmend in zijn of haar eigen zweetvijvers de persvoorstelling moest bijwonen. Die het gewicht van Corneel en tegelijk ook van het hele Oosterweeldossier voor enkele uren op zijn schouders kreeg. Petje af, Corneel. Petje af.

Lees ook: