"Het is het lot. En ik draag het graag"

“Focussen op wat wel nog kan”

Christophe moet naar zijn woorden zoeken, wanneer hij zijn verhaal aan Jan Hautekiet vertelt. Maar zijn vrouw Winnie vult hem aan, of zet het gesprek verder. Ze zijn een sterk koppel, en doen het samen.  Thuis blijven en in een hoekje kruipen, dat willen ze net niet. Ze vinden het belangrijk dat het thema jongdementie meer aandacht krijgt.

“Het is het lot, en ik draag het graag” begint Christophe zijn verhaal. Zo mag hij niet meer autorijden bijvoorbeeld. Maar hij focust op al die dingen die hij wel nog kan en mag. Reizen bijvoorbeeld. Samen met enkele andere echtparen (waarvan telkens één partner jongdementie heeft)  ging hij naar Nepal voor een grensverleggend initiatief: bergwandelingen maken in primitieve omstandigheden. Met het project werd aangetoond dat mensen die op jonge leeftijd dementie krijgen nog tot heel veel dingen in staat zijn.  Christophe heeft er maanden van nagenoten. (De trip werd ook in beeld gebracht in een documentaire met de titel “Waar gaan we naartoe?”)

“Mijn tweede geheugen”

Christophe heeft zijn fototoestel – zijn tweede geheugen - meegenomen naar de studio. Hij heeft het altijd in de aanslag. Hij legt dingen vast, om ze niet te vergeten: “Het zijn mijn herinneringen”.  Maar toch leeft hij vooral in het hier en nu. Als mens, niet als patiënt. “Ik ben gelukkig” besluit hij.

De Alzheimer Code wil de nieuwsgierigheid wekken en vooral meer aandacht vragen voor wat de aandoening van de eeuw lijkt te worden. Meer info vind je hier.