Het lugubere verhaal achter 'I don't like Mondays'
do 11 apr. - 0:14
We keren even terug in de tijd naar San Diego, 29 januari 1979. Het is een stralende maandagochtend, die al gauw gitzwart zal kleuren. Een maandagochtend die Bob Geldof, diezelfde week nog, tot dit nummer inspireerde:
De tragische gebeurtenis speelt zich af aan een basisschooltje: de Cleveland Elementary School. Aan de schoolpoort heerst de gebruikelijke drukte, klasgenootjes zien elkaar terug na het weekend en praten bij op de speelplaats.
Plots klinkt er een luide knal, een jongen van de derde klas zakt in elkaar. Daarna volgen nog meer schoten, niemand weet waar ze vandaan komen. De directeur en de conciërge die de andere kinderen in veiligheid willen brengen, bekopen hun moed met een kogel in de borst. De chaos is compleet.
Na een half uur is de politie ter plaatse. Ze hebben al gauw door dat de kogels worden afgevoerd vanuit een huis aan de overkant van de straat. Ze onderhandelen urenlang met de schutter…
… en verbijstering alom als blijkt dat het een meisje van 16 jaar is: Brenda Spencer. Amerika is in shock. Wat heeft haar in godsnaam bezield om te schieten op onschuldige kinderen? Haar antwoord is even simpel als krankzinnig: “I don’t like Mondays, dit fleurt mijn dag op.” Zo banaal kan het motief van een dolle schutter dus zijn.
De schietpartij van Brenda Spencer is een van de eerste in een lange, trieste traditie van ‘school shootings’ die Amerika ook vandaag nog teisteren. Bij de schietpartij werden 8 kinderen en een politieagent verwond, twee volwassenen kwamen om het leven.
Vorige week nog diende Spencer een verzoek in om vervroegd vrij te komen.
