"Het verdriet van een witte vrouw klinkt luider dan het overlijden van de jongeman zelf"

"Dag Lidewij,

Jij bent mijn held van de week. In een open brief aan de overleden Mehdi, die afgelopen zomer door de politie werd doodgereden in Brussel, vertel je hoe de dood van de 17-jarige jongen je aanvankelijk weinig kon deren. Je kreeg pas medeleven toen bleek dat de vriendin van Mehdi’s broer een blondine is die Maud heet, dat Mehdi zelf op de kunstschool zat, talent en grote dromen had, en die avond niet met louche types maar met zijn witte vrienden op stap was.

Je brief is een moeilijke en moedige oefening in actief antiracisme: je maakt je eigen vooroordelen zichtbaar, beseft dat die het voelen van verdriet en solidariteit in de weg lagen, en besluit de schaamte die je daarbij ervaart openbaar te maken. Ik hoop dat je lezers zich geïnspireerd weten om hetzelfde te doen. Het feit dat je brief viraal ging, stemt me gerust.

Tegelijkertijd bevestigt de massale aandacht die je brief vergaarde net het probleem. Zo werden jouw woorden meer dan duizend keer gedeeld, maar de video die de mama van Mehdi postte nog geen tiende daarvan. Je column verscheen op de cover van de krant, terwijl het nieuws over de dood van de tiener nauwelijks de media haalde. Zo vormt het viraal gaan van je brief een bevestiging van het probleem dat je erin aankaart: met name dat aan witheid en witte stemmen meer gewicht, en meer geloofwaardigheid, wordt gehecht.

Het verdriet van een witte vrouw omtrent het overlijden van een jongeman klinkt luider dan het overlijden van de jongeman zelf. Net omwille van de openheid die je in je brief tentoonspreidt, weet ik dat ik dat mag zeggen zonder je te schofferen, Lidewij: dit gaat immers niet over jou, maar over om wie we als maatschappij collectief rouwen, en waarom. Feit is dat we nog steeds witte stemmen nodig hebben om ons verdriet onder de aandacht te brengen, ons relaas kracht bij te zetten.

Intussen blijf ik hopen dat op een dag die noodzaak niet meer bestaat, onze tranen gewoon evenveel waard zullen zijn. Dat wanneer nog een Mehdi sterft, we geen brieven nodig hebben, niet van jou, Lidewij, niet van mij. Dat we kwaad worden, meteen, godverdomme, niet vele maanden later, op straat komen, huilen, luidkeels verklaringen eisen.

P.s.: salam Mehdi, mag ik je een geheim vertellen: mijn echte held, dat ben jij natuurlijk. Het ga je goed daarboven. Kan je vliegen? Beschik je over een grenzeloze voorraad aan roze suikerspinnen? Ben je eindelijk vrij van racisme? Ik hoop het. Dat is volgens mij hoe de hemel eruitziet.

Rust zacht,
Yous"

Lees meer: