Hou je van romantische kunst? Kijk dan naar tennis!

Voor mijn geestesoog trekt Het vlot van de Medusa voorbij. Al iets meer dan een week nu. Niet dat het een straf is om zo’n monument van de Franse romantische schilderkunst aan de binnenkant van je schedelpan geplakt te zien - ik klaag ook niet - maar ik kan wel gemakkelijk een paar schuldigen aanwijzen voor zo veel dagdromerij. Mijn oude leraar esthetica Luc Billiouw, mijn associatieve brein en, vooral, Elise Mertens.

Als één van de flinterdunne schijfjes van mijn dode brein in een zo ver mogelijke toekomst onder een microscoop belandt, zal de laborant een eindeloze reeks vakjes zien, zo stel ik me voor. Een gemillimetreerde doorsnede van een fichebak. Met kartonnen etiketten in metalen houdertjes, in krullend handschrift de inhoud van elke lade verklappend. Ezelsoren ook aan elke fiche, omdat ze zo vaak wild dooreengeschud zijn.

De toekomstige techniek zal kunnen uitwijzen dat mijn mentale fichebak zo’n storm te verduren heeft gekregen op dinsdag 23 januari 2018. Elise Mertens klopt Elina Svitolina in de kwartfinale van de Australian Open.

En meteen is het weer 6 juni 1997. De vedetten van het Belgische tennis heten Sabine Appelmans, Dominique Monami en Sandra Wasserman. Ze halen al wel eens een vierde ronde of een kwartfinale van een grand slam. Maar het land zetten ze er nooit mee op stelten. Kim Clijsters, Justine Hénin en David Goffin mogen op dat moment nog geen achtbaan op zonder begeleiding.

Maar die dag was er Filip Dewulf. Ik moet de woorden Belg en halve finale en grand slam maar horen en ik denk aan die man uit Leopoldsburg, die ons die dag leerde dat ook Belgische mannen kunnen tennissen.

'Het Vlot van Medusa'

Zij die zich nog herinneren hoe Jacky Brichant in 1958 ook de halve finale haalde op Roland Garros (vliegtuigpionier! Sorry, daar gaan de fiches weer) laat ik even buiten beschouwing. Ik denk aan die verloren viersetter op Court Central tegen de latere winnaar Gustavo Kuerten (Guga! Daar heeft Guga Baul zich naar genoemd! Sorry…).

En ik denk aan Luc Billiouw, mijn leraar esthetica, die midden in een uiteenzetting over de boeiende compositie van Géricaults ‘Het Vlot van de Medusa’ tot het besef kwam dat zijn leerlingen op een dag nog wel eens in de Grande Galerie van het Louvre zouden geraken. Of de Winkler Prins Encyclopedie in hun handen zouden krijgen. Maar dat ze misschien nooit van hun leven nog een Belg in een halve finale van een grand slam zouden zien. En de tv aanzette in de les.

Wie had in 1997 kunnen vermoeden dat ik twintig jaar later zo vaak aan het vlot van de Medusa zou hebben gedacht, dat ik het uit het hoofd kan tekenen. Zonder Louvre, zonder Winkler Prins, zonder meneer Billiouw, maar dankzij al die tennisbelgen in halve finales.

De storm is gaan liggen. Tijd voor felicitaties. Leve Elise Mertens!