“Ik ben mijn littekens mooi gaan vinden”

Starende blikken

Het lichaam van Maarten is voor 66 procent bedekt met brandwonden. Zijn littekens verstoppen is dus onmogelijk. “ Ik loop natuurlijk heel zichtbaar met mijn littekens. De starende blikken zijn een onderdeel van mijn leven geworden en daar zal ik waarschijnlijk nooit onderuit kunnen”, zegt Maarten. “Ik word constant herinnerd aan mijn lichaam, de spiegel liegt natuurlijk niet. Mijn handen zijn ook deels geamputeerd dus een confrontatie is in dagdagelijkse leven nooit ver weg.”

Tweede kans op een nieuwe leven

Maarten raakte zwaar verbrand bij een poging tot zelfdoding, nu zo’n 22 jaar geleden. “Ontwaken uit mijn kunstmatige coma, voelde voor mij als een nieuwe start. De depressieve gevoelens die me tot de suïcidepoging hadden bewogen, maakten plaats voor een vechtlust. Het voelde echt aan als een nieuwe start en tweede kans in het leven”, vertelt Maarten. Deze nieuwe kans greep hij dan ook met beide handen.

Maarten: “Ik heb er redelijk snel voor gekozen om mezelf niet te veel kwalijk te nemen. Net omdat het niemand vooruit helpt. Het leven is nu eenmaal zo gelopen en ik wil niet blijven terugdenken aan die gebeurtenis uit mijn leven. De suïcidepoging benader ik dus eerder als iets dat mij overkomen is dan als puur mijn eigen verantwoordelijkheid.” Volgens Maarten is dit dan ook de enige manier om hiermee om te gaan: vooruit kijken.

“Een verbrande feniks die herrees uit de as”

“Eigenlijk zijn mijn littekens een soort van maanlandschap of krokodillenvel, ik ontdek zelf elke keer nog nieuwe dingen op mijn huid. Een stukje archeologie als het ware”, zegt Maarten. Hij weigert dan ook zijn littekens als iets negatiefs te bestempelen. Integendeel, de natuur herstelt wat er beschadigd werd, met een litteken als uitkomt. Maarten: “Ik zie mezelf als een verbrande feniks. Maar wel eentje dat uit de as, zowel letterlijk als figuurlijk. Als je het zo bekijkt, zijn littekens iets ongelooflijk mooi”.

“Heel normaal dat mensen naar mijn littekens kijken”

Maarten mag dan wel zelf in reine zijn met zijn littekens en lichaam, toch zijn er situaties waar ook hij niet voor staat te springen. “Zwemmen is bijvoorbeeld niet meteen mijn favoriete activiteit. Schaamte zou ik het niet noemen, maar mijn brandwonden vallen gewoon harder op wanneer ik enkel een zwembroek draag. Mensen gaan dan natuurlijk nog harder turen en staren”, zegt Maarten.

“Toch vind ik het eigenlijk helemaal niet gek dat mensen naar mijn littekens kijken. Zeker kinderen zijn geïnteresseerd en stellen veel vragen. Wanneer iets afwijkt van de norm is het toch logisch dat dit de aandacht trekt en ernaar wordt gekeken”, legt Maarten uit. Volwassenen die minutenlang blijven staren, zijn uiteraard minder aangenaam. Toch vindt Maarten dat het aan hém is om hiermee om te gaan.

De brandwonden hebben Maarten evenmin gehinderd in de liefde. “Mijn echtgenote dacht bij onze eerste ontmoeting dat ik nooit van ’t straat zou raken. Maar kijk, we zijn toch op elkaar verliefd geworden en hebben nu twee prachtige kinderen”, glundert Maarten.

Beluister de getuigenis van Maarten:

(een reportage van Lotte De Caluwe)

Heb je vragen over zelfmoord of worstel je zelf met donkere gedachten? Neem contact op met de Zelfmoordlijn. Dat kan via het gratis nummer 1813, maar ook chatten of mailen is mogelijk.

Lees ook: