"Ik durf een woordgrapje te maken om uit te leggen in welke ellende mijn beroepsgroep zich bevindt"

Het middagjournaal van Bas Birker kan je hieronder lezen of via Select beluisteren.

Liefste landgenoten,

Ik ging naar de beenhouwer. Of eigenlijk wilde ik erheen. Technisch gezien was ik er al, maar het licht was uit en de deur was open. De slager leek gesloten. Maar het is woensdag en dan is hij nooit gesloten. En was hij wel gesloten dan was de deur niet open. Alarmbel. Zodra ik onraad ruik ren ik normaal heel hard weg. Als het menselijk is om een ‘vecht of vlucht’-reflex te hebben, dan ben Günther Levi op televisie: ineens heel snel verdwenen.

Tegen mijn natuur in ging ik binnen. Achter de toog zat een slager in tranen. Bebloede handen om het hoofd, zijn vlezige lijf op een krukje. ‘GODALLEJEZUS,’ riep ik uit, totaal geen rekening houdend met de eventueel gelovige achtergrond van de luisteraar. ‘Wat is er in vredesnaam gebeurd? Een overval?’ ‘Was het maar een overval’, zei de slager, ‘dan was het eenmalig. Dit is structureel.’ De slager sprak Chinees. En dan nog gebrekkig ook.

Ik herhaalde mijn vraag: ‘Wat is er gebeurd? Vraagt de maffia beschermingsgeld? Wordt je afgeperst door veganisten? Heeft de halallobby ontdekt dat spiering helemaal geen vis is?’ De beenhouwer schudde zijn hoofd. ‘Het is de regering, komiekske. Ze kwamen binnen en zeiden dat vlees eten slecht is voor de gezondheid. Levensgevaarlijk. En dus hebben ze het licht uitgedaan en de stroom afgesloten.’

Ik knikte en schudde mijn hoofd tegelijkertijd. ‘Dus ze hebben je gesloten?’, vroeg ik. ‘Nee’, sprak de slager, ‘ik mag gewoon benen houwen. Maar wel in het donker. Ik snap het niet, komiekske, ik kan toch geen vlezekes bereiden als ik niet zie wat ik doe?’ Dat is waar, dacht ik. Allee, een slager die nog wel vlees mág, maar niet meer kán bereiden, dat is belachelijk. Dat is zoals een bakker van wie de oven wordt afgepakt, of een artiest die nog wel mag optreden, alleen niet voor een publiek.

De beenhouwer waste zijn handen. In onschuld en zeep. ‘Als vlees inderdaad supergevaarlijk blijkt, ben ik de eerste om het uit de toonbank te halen’, sprak hij verantwoordelijk, ‘dan begin ik een winkel met tofu, kikkererwten en agar agar. Of ik ga online foto’s van vlees verkopen. Maar je kunt toch niet zomaar het licht uitdoen? Hoe ga ik ooit nog de rekeningen kunnen betalen?’ ‘Dat is de hamvraag’, zei ik, want ik durf nogal eens een woordgrapje te maken in fictieve conversaties met verzonnen personages om nog eens metaforisch uit te leggen in welke ellende mijn eigen beroepsgroep zich bevindt.

Het verschil tussen wettelijk sluiten en feitelijk sluiten is exact gelijk aan de compensatie die je krijgt. Geen. Had je maar een echt vak moeten leren. Met je vlezekes.