"Ik had beschoten kunnen worden, alleen maar omdat ik een rode t-shirt aanhad"

"Dat ziekenhuis lag in een buurt waar de ghetto's zijn, waar de gangs zijn en waar er iedere nacht geschoten wordt." Luc Colemont voelde toen dat het contrast tussen zwart en blank, tussen rijk en arm op een heel kleine afstand zo groot was, dat er een enorme spanning voelbaar was. "Vroeg of laat moest die spanning eens ontspannen."

In die tijd hield hij ook een schriftje bij, waarin hij noteerde wat er zoal gebeurde in het ziekenhuis. Hij bracht het mee naar de studio:

In dat schriftje beschrijft hij meermaals hoe er mensen, vaak jonge zwarte mannen, binnengebracht worden met schotwonden. Vaak liep het slecht af.  "Single gun shot wound, multiple gun shot wounds, ... Het was daar de ene schietpartij na de andere."

Het was alsof je in een oorlogsgebied aan het werken was. 

Wanneer hij 's avonds, na z'n shift, inkopen ging doen in de buurt, vroeg de politie hem waar hij mee bezig was. "De politie-agent liep dan mee met mij tussen de rekken." Ze vertelden hem ook dat hij niet moest stoppen aan een rood licht, want de kans dat hij als blanke man aangevallen zou worden, was te groot.

Op een dag had Luc een rood t-shirt aangetrokken. Zijn collega's vroegen of hij gek geworden was. "Het was immers het domein van de Cribs. Hun kleur was blauw. De rivaliserende gang, dat waren de Bloods. En hun kleur was rood."