De Ochtend
“Ik hoop dat mensen het boek op de toonbank durven leggen”
zo 10 sep. - 6:20
Het is een flinke carrièreswitch die Hilde Van Malderen maakt. Van verslaggeefster langs de lijn in kolkende voetbalstadions, naar de beslotenheid van een klein kamertje om te schrijven. “Ik kijk graag naar het voetbal, het atletiek en andere sporten, maar de benepenheid van een bureautje is ook erg gezellig. Ik droom er bovendien al sinds mijn twaalfde van om een boek te schrijven.”
Ik droom er al sinds mijn twaalfde van om een boek te schrijven
De cover van haar eerste roman laat nogal wat aan de verbeelding over. Er is een vrouwenhand op te zien die naar een dildo grijpt. “Toen ik de cover zag die de uitgeverij had gemaakt, heb ik me ook afgevraagd of mensen dit durven kopen want het is nogal expliciet, maar gelukkig niet gratuit.”
Ik schrijf zoals ik ben, recht voor de raap
De cover is net zoals Van Malderens schrijfstijl direct. “Ik schrijf zoals ik ben, recht voor de raap en zonder te veel rond de pot te draaien, geen zwierige zinnen.” Erg direct dus, maar aan haar ouders gaf Van Malderen nog geen exemplaar. “Ik moet eerlijk zeggen dat ik het nog niet aan mijn moeder heb durven geven”, lacht Van Malderen. ”Ik kom uit een klein dorpje waarin we nog braaf zijn opgevoed en ik heb door de expliciete scènes wel schroom om het mijn ouders te laten lezen.”
Ik heb schroom om het mijn ouders te laten lezen
Het verhaal speelt zich af in de media en het hoofdpersonage is ook een journaliste, maar toch is het niet autobiografisch. “Het verhaal is wel degelijk fictief, al zijn er natuurlijk wel kapstokjes uit mijn eigen leven. Veel van de gevoelens die erin zitten heb ik al wel ervaren. Laat ons het erop houden dat het een boek is voor mensen die iets aankunnen.”
