Ik snap dat er voor migratie een prijs te betalen is. Wat ik niet snap, is hoeveel generaties de prijs nog gaan betalen"

Een week geleden was ik samen met duizenden mensen op het 'Black Lives Matter'-protest in Brussel.

Een week geleden was ik naïef genoeg om te denken dat ik me vandaag veel beter zou voelen.

Een week geleden hoopte ik dat de betoging het einde ging zijn in de strijd tegen racisme. Spijtig genoeg voelt het als een begin.

Om eerlijk te zijn, heb ik heel lang getwijfeld of ik wel of niet zou moeten betogen.  

De betoging werd niet goedgekeurd, er waren allerlei geruchten over de organisatoren en natuurlijk COVID-19.

Maar toch voelde ik dat ik er moest zijn, niet alleen omdat ik zelf racisme heb meegemaakt wegens mijn huidskleur, maar ook omdat ik privileges heb gekregen dankzij mijn huidskleur.

Als Noord-Afrikaanse vrouw weet ik precies hoe het voelt om aan beide kanten te staan. Voor sommigen ben ik te donker, voor andere ben net ik licht genoeg.

Daar ben ik dan, omringd door duizenden mensen, aanwezig voor een strijd tegen racisme, politiegeweld, ‘white privilege’, noem maar op.

Jonge mensen, oude mensen, kinderen, Vlamingen, Walen, Brusselaars. Wit, zwart, bruin, maar vooral enorm veel kinderen van migranten. 

Vaak zijn ze hier geboren, maar zijn hun mama en/of papa van ergens anders. En vaak betalen ze nog steeds de prijs van de beslissingen van ouders of grootouders.

Kinderen die graag België “thuis” zouden willen noemen. Maar al te vaak wordt hen de deur gewezen, wanneer ze een teken van ontevredenheid durven te tonen.

Ik snap dat er voor migratie een prijs te betalen is. Een aanpassing verwacht wordt. Wat ik niet snap, is hoeveel generaties de prijs nog gaan afbetalen.

Hoeveel ik van mijn cultuur, taal, karakter moet witwassen om mensen eindelijk content te maken.

Hoe vaak ik een misrepresentatie van gekleurde mensen in de Belgische media moet zien.

Hoeveel boze blikken, scheldpartijen en discriminatie moeten we nog meemaken?

Ik hoop de laatste generatie te zijn die hier trauma’s aan overhoudt. Dat er beseft wordt dat we de prijs niet alleen meer kunnen betalen. Het moet van beide kanten komen. De rekening moet gesplitst worden, dames en heren.

Ik hoop dat mensen gaan toegeven dat ze onrechtvaardig privileges hebben gekregen. En dat ‘privilege’ eindelijk iets wordt dat wordt gegeven aan mensen die hard werken, mensen die goede dingen doen, mensen die de juiste beslissingen nemen. Dat privilege niet zomaar gegeven wordt omdat je wit bent.

Beluister de column van Serine Ayari voor 'De toestand is hopeloos maar niet ernstig':

Lees ook: