"Ik vind het vervelend wanneer mensen automatisch denken dat ik geen Nederlands spreek"

Individualisme versus collectivisme

"Ik woon al 24 jaar in België maar vind het nog steeds eigenaardig hoe alles hier op een individuele manier gebeurt. De Latijns-Amerikaanse maatschappij is namelijk erg op de collectiviteit georiënteerd. In België hebben gezinsleden hun eigen slaapkamer en dat is hun terrein. In Ecuador gebeurt alles in gemeenschappelijke ruimtes en kom je enkel in de slaapkamer om te slapen. Naar muziek luisteren bijvoorbeeld deed ik tijdens mijn jeugd samen met mijn zussen en broers in de woonkamer. Iedereen moest dan naar die muziek luisteren, of hij/zij dat nu wilde of niet. Op die manier leerde ik dankzij mijn broer trouwens Braziliaanse, Engelstalige en klassieke muziek kennen", vertelt Magaly Rodriguez in "Dubbelbloed". 

Mijn Ecuadoriaanse familie vindt dat in België alles veel te snel gaat en te individualistisch is

Wanneer Magaly Rodriguez samen met haar man naar Ecuador reist dan is hun tijd daar gevuld met familiebezoeken: "Dat is niet altijd gemakkelijk want ik ben ondertussen ook al gewoon geworden aan het individualisme hier in Europa. In Latijns-Amerika is het anders en gebeurt alles collectief. Als mijn Belgische man in Ecuador bijvoorbeeld zegt dat we een koffie gaan drinken, dan gaat iedereen spontaan met ons mee. Intussen weet mijn man gelukkig al hoe het er aan toe gaat bij mijn Ecuadoriaanse familie. En mijn familie weet ondertussen hoe Belgen in elkaar zitten en dus laten ze hem met rust. Maar voor mij hebben ze geen genade."

Hoe langer je wegblijft van je geboorteland, hoe moeilijker het wordt om nog terug te keren

Aanpassen

Omgekeerd moet ook Magaly zich aanpassen wanneer ze in Ecuador verblijft. "Vroeger had ik moeite met de collectieve maatschappij, de machocultuur en sociale druk in Ecuador. Dat stoort mij nu nog steeds maar ik respecteer de cultuur. Ik voel mij nog steeds thuis bij mijn familie maar ik zou het toch moeilijk hebben om er terug te gaan wonen. Nooit heb ik overwogen om effectief terug te keren naar Ecuador. Ik woon enorm graag in Brussel en voel me hier werkelijk thuis."

Ik heb het gevoel dat ik Belg geworden ben

"Migratie is een beetje zoals doodgaan"

"Je zou denken dat het als migrant makkelijker wordt naarmate de tijd verstrijkt. Maar hoe langer je wegblijft van je geboorteland, hoe moeilijker het wordt om nog terug te keren. Je vervreemdt van je eigen land en familie. Je ziet hoe je vrienden en familie ouder worden maar je bent niet bij hen. Ooit las ik in een boek van José Saramago dat migratie een beetje is zoals doodgaan. En dat klopt: je neemt afscheid van je familie", aldus Magaly.

Roots

In België wordt Magaly vaak aangesproken op haar roots maar dat gebeurt op een vreemde manier, vindt ze. "Hoe ik aangesproken word, verschilt van stad tot stad. In Brussel spreken mensen mij vaak aan in het Arabisch. Veel mensen denken blijkbaar dat ik van Marokko afkomstig ben. In Leuven word ik meestal aangesproken in het Engels of het Frans. Dat vind ik al helemaal gek. Ik antwoord altijd heel beleefd in het Nederlands en daar schrikken mensen van."

Ik vind het vervelend wanneer mensen automatisch denken dat ik geen Nederlands spreek

"Het lijkt precies alsof Nederlands iets is voor mensen met blonde haren en een witte huid. Het idee dat de Nederlandse taal voor blanke mensen is, vind ik toch een beetje problematisch." Zo goed als niemand kan trouwens raden dat Magaly van Ecuador afkomstig. Omdat ze niet beantwoordt aan het beeld dat mensen hebben van Ecuadoriaanse mensen, zegt ze. In Ecuador wordt Magaly dan weer als Belg of Europeaan beschouwd.

Latijns-Amerikaanse vrolijkheid

Iets wat Magaly naar eigen zeggen opvalt door in België te wonen, is dat Latijns-Amerikanen altijd vrolijk zijn. "Als ik in België mensen in de straten zie lopen dan lijkt het alsof ze constant boos zijn. In Latijns-Amerika worden mensen uiteraard ook boos en droevig, maar toch merk ik dat het er op straat en thuis vrolijker aan toe gaat dan in Europa." Ook op dansvlak kan het in België beter, beweert Magaly. "Belgen dansen niet genoeg. Voor Latijns-Amerikanen is dansen een automatisme, ze moeten daar helemaal geen moeite voor doen. Hier duurt het heel lang vooraleer mensen op een feestje beginnen te dansen." 

Lees ook