Touché
"Ik voelde me thuis in Curaçao, maar wist niet of ik het wel mijn thuis mocht noemen"
zo 6 mrt. - 4:21
Het nieuwe boek van Niña Weijers 'Zelf doen' is net uitgekomen. Een bundel vol columns die ze de voorbije zes jaar schreef. "De titel was heel evident voor mij. Iedereen herkent die uitspraak wel, omdat kleine kinderen het op een bepaald moment ook zeggen. Voor mij is het ook onbewust een levensmotto geweest. Het gaat ook over wat is een 'ik' en wat is een 'zelf' en over het feit dat wie je bent vaak tot uiting komt bij wat je doet", vertelt Weijers.
Curaçao
Als tiener leefde Weijers enkele jaren in Curaçao, nadat haar vader er een Nederlandse school begonnen was. "Ik heb nu wel moeite met die gedachte", vertelt Weijers. "Je gaat je later afvragen wat we daar eigenlijk gedaan hebben. Er zitten nog steeds erg veel Nederlanders in Curaçao en ze gebruiken het eiland bijna als een fijne provincie met veel zon waar je zomaar naartoe kan. En het is heel problematisch hoe dat gewoon kan. Als twaalfjarige besef je ook niet echt wat dat betekent, maar achteraf bekeken begrijp je natuurlijk wel de koloniale geschiedenis en wat die school aan die scheiding heeft bijgedragen.”
Weijers heeft ook erg fijne herinneringen aan Curaçao. “Ik ben er altijd erg gelukkig geweest. Een aantal jaren geleden ben ik nog eens teruggekeerd en toen ik aankwam voelde ik me eigenlijk thuis. En meteen vroeg ik me dan af of ik me wel thuis mocht voelen en hoe dat dan werkt. Het voelde als neokoloniale schaamte.”
Ook de vader van Weijers kijkt nu anders terug naar de jaren in Curaçao. “Hij zou vandaag de school niet meer opgericht hebben. Dus het is ergens ook goed dat we ons nu zo voelen, want dat betekent dat er meer bewustzijn over is gekomen. We denken nu meer na over waarom we iets doen en over waarom we het nu niet meer zouden doen."
