Israël en Hamas, 1 jaar na 7/10: de oorlog die geen vrede zal brengen

7 oktober 2023 is de zwartste bladzijde uit de geschiedenis van Israël. Hamas en andere gewapende groeperingen vallen, bloeddorstig en verblind door haat, het zuiden van Israël binnen. Ze moorden en branden huizen plat. Bijna 1.200 mensen komen die dag om het leven. 251 anderen worden ontvoerd en als gijzelaar meegenomen naar Gaza. 

7/10 is het 9/11 van Israël. Wat op die vroege zaterdagochtend is gebeurd, blijft de verbeelding tarten. Hoe is Hamas erin geslaagd om zo’n aanval voor te bereiden en uit te voeren? Maar ook, en misschien vooral: hoe komt het dat het eigen leger en de eigen veiligheidsdiensten dat niet hebben zien aankomen? En waarom reageerden ze zo traag en inefficiënt toen Israëlische burgers op hen rekenden voor hulp en redding?

Eén jaar later zijn die vragen nog altijd niet beantwoord. Eén jaar later zijn nog lang niet alle gijzelaars terug uit Gaza. Eén jaar later is de oorlog niet kleiner, maar groter en lijkt een oplossing, een bestand, een akkoord niet dichterbij maar verder af dan ooit.

De strijd tegen "menselijke beesten"

Het immense leed van de Israëli’s wordt snel overschaduwd door de keiharde reactie van Israël. Niet alleen tegen Hamas, maar tegen de hele bevolking van Gaza. 

Er is de ontmenselijking van de Palestijnen in een taal die gesproken wordt door de Israëlische politieke en militaire leiders, en ook in de Israëlische media. 

We horen over een strijd “tegen menselijke beesten”, over “de Gazastrook uitwissen van de aardbodem”. Iemand suggereert om er een kernbom op te gooien.  Op televisie zie je een debat over de vraag of verkrachting van Palestijnse gevangenen deel mag worden van de militaire praktijk. Niet Hamasstrijders of extremisten moeten gestraft worden, maar ‘de Palestijnen’.

Er zijn de onophoudelijke bommen. Zo goed als niets blijft er over van wat al een weinig benijdenswaardige plek was, maar wel een ‘thuis’ voor 2.3 miljoen Gazanen.

"Gaza is een kinderkerkhof" zeggen de Verenigde Naties

Het cynisme van deze oorlog is te groot. Palestijnen die honger lijden omdat hulpkonvooien hen niet mogen bereiken. Scholen en ziekenhuizen die worden platgebombardeerd, water en elektriciteit afgesloten. Mensen moeten niet één keer, maar vijf, zes of zeven keer naar een andere plek trekken binnen de grenzen van Gaza omdat de zogenoemde ‘veilige zone’ toch niet veilig blijkt.

“Gaza is een kinderkerkhof” zeggen de Verenigde Naties.

Die nietsontziende oorlog zorgt voor kritiek, voor veroordelende woorden, ook voor debat en polarisering. Het Internationaal Strafhof vraagt een arrestatiebevel voor leiders van Israël en van Hamas. Het Internationaal Gerechtshof erkent dat er een plausibel risico is dat Israël het Genocideverdrag overtreedt.

Geen zorg voor overlevenden en nabestaanden van 7/10

In al die debatten en veroordelingen blijven de overlevenden en nabestaanden van 7 oktober verweesd achter. Zij krijgen niet de aandacht, de zorg en de erkenning die ze verdienen en nodig hebben voor het leed van die dag.

Daar hebben de opdrachtgevers van de nietsontziende oorlog in Gaza voor gezorgd. 

Ook al willen Israëlische leiders dat niet horen, 7 oktober is niet het startpunt van deze geschiedenis. Wie de decennia daarvoor niet wil erkennen en in rekening nemen, geeft oplossingen en vrede hoe dan ook geen kans.

Miljoenen moslims zijn woedend

Er is niet alleen Gaza, met z’n bevolking die honger lijdt, geen huis meer heeft, geen hoop en te veel opeengestapelde trauma’s. Er is ook de uitbreiding van al bestaande ‘operaties’ op de bezette Westelijke Jordaanoever, waarbij Palestijnse infrastructuur vernield wordt. En sinds kort is er de invasie van Libanon. Ook daar zijn al meer dan 2000 doden en 500.000 ontheemden.

Front na front komt erbij. 

Wie geloofde dat de Israëlische premier Netanyahu met zijn uiterst rechtse regering ook maar enige interesse had in het beëindigen van deze nachtmerrie, heeft alle hoop laten varen: hij is mee kapotgebombardeerd.

Miljoenen moslims zijn woedend. Niet alleen in het Midden-Oosten, ook bij ons. 

Onbegrip, frustratie en afschuw vermengen zich. Onbegrip, omdat dit op deze schaal doorgaat. Frustratie, omdat niemand méér doet dan woorden spreken over een bestand of een staakt-het-vuren. Afschuw, wanneer weer een hooggeplaatste instantie zegt dat er te veel burgerdoden vallen, en er verder niets gebeurt.

Terwijl de beelden blijven komen, van kinderen met holle ogen en bolle buiken, van vernederde en wanhopige volwassenen, en van lijkzakken en lijkwaden, blijven de wapens en de dollars naar Tel Aviv en Jeruzalem stromen. Wat heb je dan aan woorden? Ondergaan en wachten tot het hopelijk ooit stopt.

Miljoenen Israëli's voelen zich onbegrepen

Ook miljoenen Israëli’s voelen zich totaal onbegrepen. Slechts een klein deeltje van de bevolking roeit tegen de nieuwsstroom in, uit de bubbel, en heeft oog voor wat even verderop gebeurt, in de bezette gebieden en in de buurlanden. Een deeltje blijft onvermoeid pleiten voor wederzijds begrip en voor dialoog.

Bij het gros van de Israëli’s heerst toch vooral onbegrip over het internationale onbegrip.  Dat de internationale politiek er niet in slaagt of wil slagen om dit te stoppen, doet bij miljoenen mensen wereldwijd, van Europa over Afrika, en Azië tot in Amerika, het geloof in recht en rechtvaardigheid verdwijnen.

Ook daar zullen we de prijs voor betalen.

Een nieuwe etterbuil

De oorlog is niet gestart op 7/10 en de oorlog zal niet stoppen als de vergelding voor 7/10 voorbij is. In het puin zijn nieuwe kiemen gezaaid van haat en verzet.

Neen, deze oorlog zal geen “komaf maken met elke bedreiging, voor eens en voor altijd”, zoals de Israëlische leiders betrachten. Wat hoopt of denkt het Israëlische oorlogskabinet echt te bereiken met deze aanpak? “Veiligheid voor onze burgers”, zo klinkt het. Daar hebben die uiteraard recht op. Net zoals de Palestijnse burgers.

Recht op veiligheid, vrijheid en zelfbeschikking. Maar met deze oorlog zal die veiligheid niet bereikt worden, wel integendeel.  De kiemen zijn gezaaid en doen de etterbuil weer groeien. Die verantwoordelijkheid ligt bij àlle internationale spelers. 

Bron: vrtnws.be en De Ochtend