"Loop niet meteen naar de therapeut, praat eerst eens met je grootouders"

Vijf jaar geleden begon de moeder van Peter Adriaenssens in snel tempo te dementeren, sindsdien komt hij elke zondag koken voor zijn ouders. Om een gespreksthema te hebben, besloot hij hun herinneringen te noteren. Aanvankelijk was vooral zijn vader aan het woord, zijn moeder zweeg. Tot ze vroeg "hoeveel bladzijden heb je al over mij?" Waarna ze begon te vertellen hoe ze bij het begin van de tweede wereldoorlog met het gezin naar Frankrijk gevlucht was. Heel filmisch, met veel sprekende details: dat ze de matrassen op de auto vastbonden, dat de kinderen geld in hun kledij ingenaaid gekregen,... Terwijl Adriaenssens als een gek op de laptop zat te tikken, luisterde zijn vader met open mond. Want vader had dit nog nooit eerder gehoord.  Over de oorlog werd tot dan toe niet gepraat ten huize Adriaenssens. 

Als Peter Adriaenssens aan jongeren uit zijn praktijk vraagt of er nóg mensen zijn in hun familie zijn die het moelijk gehad hebben, en hoe die er bovenop gekomen zijn, dan volgt er een stilte. "Typisch Vlaams: families komen samen om successen te vertellen, maar over problemen, mislukking, verlies wordt bij ons gezwegen. In Nederland is dat anders, aan de familietafel komen ook problemen aan bod.  Daarom doen Nederlandse jongeren met problemen vaker een beroep op hun familie, omdat ze in eigen kring al gehoord hebben dat tegenslag bij het leven hoort."

"Ik stuur daarom jongeren op interview naar hun grootouders.  Dan horen ze vaak voor het eerst verhalen over mislukking en tegenslag, maar ze horen ook hoe hun grootouders dit allemaal te boven gekomen zijn. We moeten niet allemaal naar de therapeut lopen, ook in onze stamboom wordt veel meegegeven. We mogen fier zijn op die verhalen."