Melanie De Biasio - Lilies

Wie de Belgische muziek, en zelfs de internationale scene een beetje volgt,  behoeft geen introductie wat Melanie De Biasio betreft.  Al enkele albums lang kan zij Grote Heren als Jools Holland, Giles Peterson en eels bekoren, en verkoopt ze vlot steeds grotere zalen uit.

Nochtans kiest ze niet altijd de weg van de minste weerstand. Haar muziek valt niet in 1 vakje te proppen (is het jazz? is het soul? is het triphop?), en haar vorige EP 'Blackened cities' bestond uit amper 1 nummer van 24 minuten lang.

Met haar nieuwe plaat 'Lilies' sluit ze aan bij die EP. Hetzelfde nummer wordt hier in een veel kortere versie gepresenteerd, en werd uitgebracht als eerste single onder de titel Gold junkies.

Met Gold junkies legt Melanie De Biasio inhoudelijk een link met het vorige werk, en introduceert ze meteen ook de sound van de nieuwe plaat. Die is close, intiem en vochtig.  Het is de klank van een mond zegt ze, een symbool voor vrouwelijkheid en een universeel gegeven. 

Ze heeft de plaat dan ook met weinig middelen opgenomen, en zet de stem en al haar mogelijkheden centraal: elke ademtocht of fluistering is te horen. In Sitting in the stairwell doet ze dat zelfs a capella. Maar of ze nu croont in Lilies, of groovet in Let me love you of Afro blue (de enige cover op de plaat), altijd blijft ze alle overbodigheden schrappen en ingaan op de essentie. En dat zorgt voor een intieme en broeierige plaat, die je niet loslaat.