De bende van Annemie
“Mensen hebben het recht te zeggen: ik wil er niet meer zijn”
vr 20 okt. - 9:58
Johny illustreert zijn mening aan de hand van het verhaal van Jeanne, zijn vroegere buurvrouw in Antwerpen. Jeanne had geen familie meer, woonde in een serviceflat en “deed alles, maar werkelijk alles alleen: naar het stadhuis, de politie, zelfs boodschappen voor anderen”, aldus Voners.
De vrouw had er een bewogen leven opzitten. “Toen ze pas getrouwd was heeft ze haar man een papier laten ondertekenen zodat ze het land kon verlaten”, vertelt Voners, “ze heeft hem laten zitten, is met de trein naar het zuiden van Frankrijk getrokken om daar op een schip aan te monsteren. Ze is dan haar leven lang de wereld rondgetrokken met de schepen van de lange omvaart. Ze heeft de hele wereld gezien.”
Ze heeft de hele wereld gezien.
De vrouw besloot op haar 93ste - nadat haar kijkvermogen en mobiliteit heel snel achteruit gingen en ze gediagnosticeerd werdmet darmkanker - euthanasie aan te vragen. Johny Voners ontfermde zich over de praktische regeling van de euthanasie en de begrafenis. “Ze was het beu en ze voelde dat ze niet meer de commandant kon zijn die ze wilde zijn.”
Vaert mee me maa
Toen Jeanne uiteindelijk uit het leven stapte, was Johny er ook bij. Omdat ze haar hele leven op zee had gezeten, zong hij één minuut voor ze de spuit kreeg de evergreen “Vaert mee me maa”, een Antwerpse versie van “Emmenez-moi” van Charles Aznavour. In de studio doet Voners het nog eens helemaal na zoals toen.