"Mijn diagnose was een verlossing"

Christine is 60 jaar. Pas sinds 2 jaar weet ze dat ze autisme heeft. Daarvoor wist ze niet beter. Ze dacht gewoon dat iedereen voelde wat zij voelde: kleuren, geuren en geluiden die allemaal tegelijk binnenkomen.  Meer tijd nodig hebben om een betekenis te geven aan informatie die binnenkomt. Meer tijd nodig hebben om gepast te reageren op een situatie.

Jarenlang hadden onderzoekers namelijk meer oog voor jongens en mannen met autisme. Eerst voor jongetjes die niet spraken, en die wiebelden. Later voor normaal begaafde jongetjes. Nog later voor volwassenen.  Normaal begaafde volwassen vrouwen met autisme moesten dus lang geduld hebben voor de erkenning er was.

En dat maakte het leven van Christine er niet makkelijker op.

Zo beschrijft ze een uitstap naar de zoo als een bijzonder vermoeiende ervaring. De rit ernaartoe is al vrij belastend. Want ze hoort alle geluiden veel sterker, en ruikt ook alle mensen. De zoo zelf zorgt ook voor een berg aan indrukken:

Als ik in de zoo binnenstap, komt de hele zoo tegelijk op me af. Alle geuren, alle mensen, alle bordjes die er staan. Het kost heel veel energie om dat te plaatsen

Toch hebben veel mensen nooit gemerkt aan Christine dat ze "anders" was. Zo was ze bijzonder goed in het wegstoppen van wat er vanbinnen in haar omgaat.  En dat is ook typisch voor vrouwen met autisme, zegt ze, "ze kunnen enorm goed camoufleren en compenseren." Met alle gevolgen van dien:

Het lijkt soms alsof alles 'gewoon' gaat, maar vanbinnen ben je gewoon aan het opbranden.

En verliep iets toch niet zoals het hoorde? Dan gaven mensen vaak een uitleg aan haar gedrag: "Misschien zit het moeilijke huwelijk er voor iets tussen, of de echtscheiding."

Vandaag begrijpt Christine waarom ze in het verleden zo vaak "gestruikeld" is. Dat neemt die gigantische grote berg schuldgevoelens over moeilijke momenten in het verleden beetje bij beetje weg. 

Ze weet nu beter waar ze voor moet opletten. Ze kan nu beter inschatten wat er met haar gebeurt.