"Na de aanslagen in Tunesië wilde ik niet langer blijven, uit angst"

"Ik kreeg telefoon van mijn vrouw, met mijn vraag 'leef jij nog'?" Hij antwoordde nogal laconiek: "Ja, als ik opneem, leef ik nog." Op dat moment wist Georges Leekens immers nog niet dat er een aanslag gebeurd was in het Bardo Museum, waar hij maar een vijftal minuten vandaan zat te werken in zijn  kantoor. "Toen heb ik onmiddellijk televisie opgezet. Dan is het toch even schrikken."

De Belgische ambassade heeft Leekens toen extra bescherming geboden. "Die avond ben ik nog naar een wedstrijd gaan kijken. Die wedstrijd ging gewoon door."

Ik wilde tonen dat wij het lef hadden om toch die wedstrijd te laten plaatsvinden.

Toch had Georges Leekens angst. "Je moet dat angstcomplex proberen te overwinnen." Maar zo makkelijk is dat niet. De dag na de aanslag in Sousse, een aantal maanden na die in het Bardo Museum, heeft hij beslist om het land te verlaten, om terug te keren naar België. "Van de angst, ja. Omdat je denkt 'het gaat hier helemaal escaleren'." Door die aanslagen voelde hij zich niet goed in zijn vel.

Ondertussen zijn de rollen omgedraaid. "Nu bellen zij mij op. 'Hoe is het in Molenbeek?' Ondertussen is er wat gebeurd in Parijs, in Nice, in Sint-Petersburg nu, ..."

Na de aanslagen zag Leekens niemand meer in de hotels of op de stranden. "Heel het land zou het moeten hebben van toerisme, maar door die aanslagen werd het doodgemaakt."