De toestand is hopeloos maar niet ernstig
"Nu er geen kat te zien is in Brugge, merk je nog steeds veel geroep en getier op de sociale media"
zo 6 dec. - 9:21
Lang geleden, we schrijven het jaar 2020, toen hele horden joggers vanuit het niets de paden en wegen overrompelden.
Lang geleden, ik meen me te herinneren dat het maart was, toen vergaderingen en meetings op deze aardbol plotsklaps piekcijfers vertoonden wegens het wegvallen van werk.
Lang geleden, toen 14 maart opeens niet meer bekend stond als de verjaardag van ondertekende.
Daar in dat afgebakend stukje tijd, mocht ik als fotograaf uitrukken voor een bijzondere opdracht. Fotografeer Brugge in tijden van quarantaine.
Leg het traumatische vast, maar kader het in de historische schoonheid. Toon de leegheid en hou het Instagramwaardig.
De vergadering dankbaar zijnde die me deze instructies had opgeleverd, trok ik de Brugse straten in.
Toon de leegheid en hou het Instagramwaardig.
Hier is het als fotograaf eerder een kwestie niet te vergeten de ontspanner in te drukken dan wat anders.
Heel eerlijk? Heerlijk was het om op mijn eentje daar te mogen rondwandelen. Een privilege ,voorwaar.
Dat toeristen hun weg vinden naar Brugge is een understatement. Op sociale media zijn er menigeen van overtuigd dat het nodig en belangrijk is om daarover te klagen. Zij claimen, vaak met hoofdletters, dat de aantallen zo gigantisch zijn dat de leefbaarheid in het gedrang komt.
Ik probeer er het positieve van in te zien. Op echt drukke dagen kan je een spelletje spelen: met de fiets door de drukste straten zigzaggen en proberen zo weinig mogelijk toeristen aan te rijden. Of net zoveel mogelijk. Het hangt, zoals met alles in dit leven, een beetje af van hoe je ingesteldheid is. Het doet me eraan denken dat, nu er geen kat te zien is in Brugge, je nog steeds veel geroep en getier merkt op de sociale media. Elke zijde heeft zijn hardcore kern. Ik stel me graag de opgezwollen aderen voor die zich vormen tijdens het aanvallen van hun toetsenbord.
Op echt drukke dagen kan je een spelletje spelen: met de fiets door de drukste straten zigzaggen en proberen zo weinig mogelijk toeristen aan te rijden.
Door het gemijmer over deze wereldproblematiek begon ik mijn focus te verliezen. Ik herpakte mij en beende naar het centrum.
Om het contraire fotografisch vast te kunnen leggen, begaf ik mij naar de meest toeristische plekjes. U kent ze, iedereen kent ze. En ja, het was even vreemd om daar geen luis te zien rondschuifelen. Ik zag geen volgepakte bootjes die voorbijklotsen. Geen koetsen, geen taxi’s, geen gidsen, geen niets. Het pretpark was gesloten. Eenmaal ik wat meer begon uit te wijken, weg van het centrum, werd het pas genieten. Het Sint-Annakwartier, de Sint-Gilliswijk, de buurt in en rond de Langestraat, ik heb niet lang genoeg gestudeerd om de woorden te vinden die ze recht aan doen.
Geen koetsen, geen taxi’s, geen gidsen, geen niets. Het pretpark was gesloten.
Moederziel alleen liep ik er rond terwijl een voorjaarszonnetje alles in lichterlaaie zette. 1 miljard prachtfoto’s had ik gemaakt.
Voor de mij opgelegde opdracht waren deze foto’s van geen enkel nut, noch bruikbaar. In deze wijken en straatjes vind je normaal enkel verdwaalde toeristen. De leegheid en stilte is daar steeds geweest en zal er wel nog een tijdje blijven. Ook nadat we terug mogen dansen, knuffelen en in elkaars gezicht fluimen.
En stiekem ben ik daar wel blij om.
