"Op de plaat die twee dagen voor zijn dood verscheen, heeft Bowie de majoor er een laatste keer bijgeroepen"

Je kan het gevoel hebben dat niemand op je wacht, maar het kan altijd een tikje erger: je kan ook Major Tom zijn, het imaginaire vriendje van David Bowie uit zijn song Space Oddity. Wat die arme jongen meemaakte, staat sinds ik dat nummer hoorde in mijn ranking van gruwelijke nachtmerries op nummer één. Major Tom wordt gelanceerd in een ruimteschip, zweeft heerlijk door de ruimte maar raakt dan de verbinding met de aarde kwijt, voor altijd. Totaal verbaasd en machteloos blijft hij rondzweven, losgeknipt van zijn geliefden en van iedereen. Hij kan enkel zingen: ‘planet earth is blue and there’s nothing I can do’. Met die woorden heeft Bowie mij als puber al gevloerd en heeft hij voor dramatici het afgelopen jaar raak samengevat.

Bowie neemt zijn ingebeelde vriend Major Tom, eens een grote baas op aarde maar nu een verloren jongetje in het heelal, aan de hand, om hem dan elf jaar later weer te laten opduiken in de song Ashes to Ashes, in de gedaante van de nummer twee uit mijn nachtmerries, namelijk een drugsverslaafde die aan lager wal is geraakt, zoals Bowie zelf in die dagen. Op Blackstar, de plaat die twee dagen voor zijn dood verscheen, heeft David Bowie de majoor er een laatste keer bijgeroepen, hij is er een van de sterren die zijn universum mogen bevolken, en het mijne ook.

En eigenlijk is Major Tom dat: het mannetje van verwarring. De verwarring van zomaar gratis en ongevraagd op aarde geslingerd te zijn en het gevoel te hebben dat je een vreemde bent, op een blauwe planeet. Dat mag, dat kan, dat is de klank van het universum dat David Bowie al vijf jaar zonder zichzelf laat resoneren.

Beluister de column van Saskia De Coster:

Ontdek de andere columns uit de uitzending: