"Optimisme zal je kanker niet genezen, maar helpt je de behandeling beter te doorstaan"

Een kans is een kans, en die moet  je grijpen? "Als ik een gesprek heb met de patient over de te volgen behandelingen probeer ik duidelijk aan te geven wat de mogelijke resultaten zijn. Het kan zijn dat die tot niets leiden, we kunnen het niet exact voorspellen. We hebben wel statistieken,  maar we weten daarom nog niet wat het voor die specifieke patiënt zal brengen. Maar, eenmaal we beslist hebben om voor die  behandeling te gaan, dan  moeten we daar helemaal op focussen."

Hoe blijf  je positief als je net te horen krijgt dat je kanker hebt? "Niet evident, en er moet zeker ruimte zijn voor negativiteit bij de patiënt. Maar op het einde van een gesprek probeer ik zeker de positieve zaken samen te vatten. En we zien dan wel waar het ons brengt."

Hoe reageren mensen doorgaans op slecht nieuws?  "Soms slaan ze echt dicht en is het belangrijk dat er familie of kennissen bij zijn die dan later de inhoud van het gesprek met de patiënt kunnen doornemen. Als ik de indruk krijg dat de patiënt echt niks meer hoort, dan splits ik de consulatie op en zeg dat hij of zij een dag later mag terugkomen. We nemen ook contact op met de huisarts zodat die het slechtsnieuwsgesprek thuis kan verderzetten.  Soms gaan patiënten maar een beperkt aantal dingen uit het gesprek filteren.  Ze stappen buiten en hebben alleen het positieve dingen onthouden.  Dat is een gevaarlijke vorm van optimisme, een valkuil waar we ons bewust van moeten zijn.  We mogen geen té grote verwachtingen creëren bij de patiënt maar we moeten wel de deur op een kier te laten."

Zal je sneller genezen als je positief omgaat met de ziekte?. "Ik heb daar een dubbel gevoel bij. Optimisme zal je kanker niet genezen, maar mensen met een sterke wilskracht gaan hun sociale contacten beter onderhouden, beter eten, zich beter verzorgen en daardoor beter de behandelingen doorstaan. Onrechtstreeks heeft het zeker effect. Optimistische patiënten leven daardoor langer."

Wat als je moet zeggen dat er geen hoop meer is? Is er dan nog ruimte voor optimisme?  "Ik heb wat dat betreft veel geleerd van mijn patiënten.  Zelf kunnen zelf vaak inschatten hoe hun lichaam er aan toe is.  Als je hen dan vertelt waar het op staat, dan is dat een bevestiging van wat ze al wisten. En dan bedanken ze je  voor de duidelijkheid en gaan ze daar mee aan de slag. De plannen die ze hadden nog uitvoeren, een reis maken, etc."

Als je zo veel mensen ziet lijden, is het dan niet moelijk om positief te blijven? "Ik heb uiteraard wel eens een moeilijke dag maar in het algemeen ben ik positief en probeer ik met het negatieve aan de slag te gaan. Als je een patiënt verliest dan doet dat telkens pijn, maar ik ga het niet als een persoonlijk verlies zien. Omdat ik weet dat we met ons team ons uiterste best gedaan hebben. En er is zoveel aan het bewegen binnen het oncologisch onderzoek dat we hopen om binnen de vijf jaar nog meer mensen te kunnen helpen."