Professor: "Het label "dyslexie" doet een kind meer kwaad dan goed"

De professor heeft dan ook zelf een leesmethode ontwikkeld waardoor -volgens hem althans- niemand nog het label "dyslectisch" zou moeten krijgen.

Iedereen kan goed leren lezen en schrijven, net zoals we ervan uitgaan dat iedereen een bestuurder kan worden die goed genoeg is om de baan op te gaan.

Stel nu: ik ben een belabberde bestuurder en we willen graag weten hoe dat komt. Welke vraag moeten we dan beantwoorden? Moeten we dan uitvissen of ik een rijstoornis heb, "disautomobilie" ofzoiets, of moeten we ons afvragen hoe ik eigenlijk heb leren rijden. Die laatste vraag wordt in debatten over dyslexie altijd overgeslagen."

Volgens Moonen is dyslexie een etiket, en etiketten kleef je volgens Moonen alleen op confituurpotten, niet op kinderen. "Labels lijken bijzonder vriendelijk omdat ze de schijn wekken dat je oog hebt voor de verschillen tussen kinderen. De verschillen tussen kinderen bestaan inderdaad, maar wat labels in werkelijkheid doen is iets helemaal anders. Stel, ik noem een kind dyslectisch, dan interpreteren het kind, de ouders en de omgeving dat als: "Je kunt doen wat je wil, een beter wezen word je nooit". Dan is de kans heel groot dat dat kind inderdaad geen beter wezen wordt." 

Bovendien, zo zegt de professor, is er heel veel onderzoek waaruit blijkt dat je van een dyslexielabel slechter gaat lezen.  

Van zodra we een kind dyslectisch noemen, houden we op met na te denken over de vraag: wat moeten we doen om van dat kind een vlottere lezer te maken?

Alles wat je aan kinderen zegt moet helder én correct zijn, benadrukt Moonen, en dat is dan ook de basisregel van zijn methode "de alfabetcode". "Als je de methodes die we nu gebruiken in school op helderheid en correctheid controleert, dan kom je al wat tegen dat voor verbetering vatbaar is."

Lees meer op deredactie.be, en bekijk het volledige gesprek in "Van Gils & Gasten" hier: