Regisseur Jan Verheyen: "Ik heb diep gezeten, maar wil geen bittere oude man worden"

Regisseur en filmkenner Jan Verheyen nipt goedgemutst van zijn dampende ontbijtthee in de radiostudio. Voor hem geen gehaaste of tjokvolle zondagen. Om half acht vind je Verheyen een halfuur lang in zijn blootje terug in zijn zwembad, in elk seizoen. Niet uit grote liefde voor die sport, integendeel. “Het is de sport die ik het minst haat.”

Na die zwemsessie volgt een uitgebreid ontbijt met zijn gezin. “Daarna trakteer ik mezelf op een zeer uitgebreide matinee,” vertelt hij enthousiast. Schaamteloos kijkt hij in zijn filmzaaltje drie à vier films na elkaar. Soms start dat ritueel al een dag eerder, bekent hij: “Dan neem ik op zaterdag al een voorschot.”

Filmtijd met dochter Anna 

Op zondag deelt Verheyen zijn liefde voor films graag met zijn dochter Anna. “Je herinnert je wat een film voor jou betekende op die leeftijd. Maar soms is die door de tand des tijds niet mild behandeld, en dat is zo raar.”

“Elke generatie heeft haar sleutelfilms,” weet Verheyen. “Vaak zijn dat de films die je ergens tussen je 14e en 18e bekeek.”

"Ik heb diep gezeten"

De laatste drie langspelers van Verheyen trokken weinig bezoekers. “Ik heb diep gezeten,” vertelt hij open over die periode. "Ik ben iemand die werkt voor een publiek, en met publieke middelen spring je ook niet lichtzinnig om." De regisseur vond het erg moeilijk dat het bezoekersaantal "niet in verhouding stond met de inspanningen en de energie die aan die films is besteed."

Verheyen heeft geen nostalgie naar bepaalde aspecten van het verleden, zoals "naar een telefooncel rijden om mijn ouders te verwittigen dat ik later was." Toch vraagt hij zich af of er vroeger niet minder druk lag op de schouders van mensen, en dan in het bijzonder die van tieners. “De 24 uur op 24 aanwezigheid van sociale media, dat voortdurende ‘aanstaan’, is veel vermoeiender dan in mijn jeugd.”

Online documenteren jongeren hun leven, merkt hij op. "Dat lijkt zo vanzelfsprekend. Maar vroeger ging je op reis, maakte je foto's en bracht je dat rolletje binnen. Pas enkele weken later zag je of die beelden scherp waren."

"Wanneer komt het kantelmoment, dat we te afhankelijk worden van technologie?" vraagt hij zich af.