Rik Torfs: "Beste burgemeester Eberhard van der Laan, U gaat weldra sterven."

Beste burgemeester Eberhard van der Laan,

U gaat weldra sterven. Dat is niet niets en stemt tot schroom en eerbied. We sterven maar één keer. En al zijn we omringd door wie ons beminnen, al houdt een ander mens liefdevol onze hand vast, we sterven helemaal alleen.
U nam afscheid als burgemeester van Amsterdam. U schreef een laatste brief, met een merkwaardig slot: “Zorg goed voor onze stad en voor elkaar. Vaarwel.”

U oogstte overal lof. Mensen kwamen bijeen voor uw ambtswoning, brachten een staande ovatie en zongen u toe. “Aan de Amsterdamse grachten”, uw lievelingslied. Ik zag er beelden van, van de Herengracht in het oprukkende donker, terwijl de lucht nog blauw was, zoals in L’empire des lumières van René Magritte. Dat u al die slordige, haast terloopse schoonheid voortaan moet missen, is mij droef te moede.
Mensen beloofden u allerlei mooie dingen, de voorbije dagen. Dat ze zich zouden inspannen om goed te leven. Dat ze uw laatste brief niet zouden vergeten.

Nobele voornemens vervliegen. Momenten van verbondenheid gaan voorbij. Mensen zijn minder goed dan ze in hun betere momenten hopen. Minder slecht dan ze in sombere tijden vrezen, wanneer ze elkaar afmaken, met het geweer of met de glimlach.

Daarom is het niet erg dat, door uw brief, mensen voornemens maken, ook al houden ze die niet vol. Niet het wegebben van goede bedoelingen is verschrikkelijk, maar de totale afwezigheid ervan, het cynisme en de pure barbarij.
U hebt veel gedaan voor anderen, onder meer door de manier waarop u van hen afscheid nam.

Ik denk aan u, op dit moment. U hebt een gereformeerde jeugd gehad, later koesterde u socialistische idealen. U nam geen vrede met wat is, maar wou meer, bijvoorbeeld een mooiere wereld.
Hopelijk wordt u in deze droom niet, nooit ontgoocheld, waar u ook aanbelandt na de vreselijke, onvermijdelijke dood, die- wie weet- korter duurt dan de eeuwigheid.

Heel hartelijke, heel bijzondere groet,

Rik Torfs