Sanne De Wilde: "Veel druppels op een hete plaat maken een dikke vette plas"

Geëngageerd fotografe Sanne De Wilde houdt van protestsongs, eet amper vlees of vis en reist de wereld rond – het liefst niet met het vliegtuig, maar met de trein.

Sanne nam het afgelopen jaar de trein door Europa, van Malmö in Zweden naar Antwerpen. Op het laatste deel van dat traject werd zij aangesproken door een conducteur, die niet kon geloven dat ze geen ander vervoersmiddel had gekozen. “Slechte reclame voor zijn eigen winkel”, lacht Sanne in De Zomer van Interne Keuken.

Druppels

“Wij waren vroeger ook zo geëngageerd, maar dat verandert wel en het is toch maar een druppel op een hete plaat”, zei de conducteur tegen de fotografe.

“Alsof hij wou zeggen, ‘ik ben nog jong dus ik doe nog zoiets’. Maar ik vind juist dat engagement van alle leeftijden is en dat je dat niet mag opgeven. Een druppel op een hete plaat? Kijk, heel veel druppels maken een dikke vette plas.”

Hoe kunnen we iets anders doen dan nee zeggen tegen plastic bestek maar grotere veranderingen teweegbrengen?

De fotografe werd daarom enorm ontroerd door de documentaire ‘The Third Revolution’. “In de cinema heb ik door mijn tranen heen zitten kijken. De documentaire ontroert omdat ik net als de regisseur op zoek ben naar antwoorden. Ik voel me vaak zo machteloos. Wat kan ik doen? Hoe kunnen we iets anders doen dan nee zeggen tegen plastic bestek maar grotere veranderingen teweegbrengen? Ik ben zelf heel veel met die vragen bezig.”

Binnenlaten

Ook wanneer Sanne spreekt over haar fotografie valt het woord ‘engagement’.

“Voor mijn fotografieprojecten moet ik mij kwetsbaar opstellen. Dat engagement is dodelijk vermoeiend. Mensen moeten mij binnenlaten, maar ook ik moet telkens mensen zelf binnenlaten. Je moet het risico nemen om je perceptie, je perspectief volledig te laten veranderen. Je wil geen afstand creëren, je wil net de afstand verkleinen, om die te doen verdwijnen.”

Voor ‘The Island of the Colorblind’ ging de fotografe naar Micronesië, naar twee eilanden waar zo goed als alle inwoners kleurenblind zijn. Daar maakte ze infraroodbeelden, maar ook zwart-wit foto’s die ze liet inkleuren door de inwoners.

Het is helemaal niet verkeerd dat je de zon zwart inkleurt. Je ziet dat gewoon anders

“Voor mensen met achromatopsie is dat best een intieme ervaring. Schilderen was het moment op school waarin ze geconfronteerd werden met hun anders-zijn. Als ze de zon zwart schilderden, werden ze op de vingers getikt. Maar waarom is dat verkeerd? Je ziet dat gewoon anders. Het belangrijkste aan het project is niet hoe wij dat zien, maar hoe zij dat zien."

Herbeluister De Zomer van Interne Keuken via Radioplus.