Schaatsten wij vroeger meer?

Terwijl er vroeger 's winter op de Vlaamse plassen en rivieren geschaatst werd dat het een lust was. Enfin, toch in onze perceptie. Die wordt onder andere gevoed door de Vlaamse literatuur.

Neem bijvoorbeeld Cyriel Buysse (1859 - 1932). Buysse was een verdienstelijk roeier en boogschutter, en een verwoed golfer.  Maar zijn ware sportieve passie lag toch bij het schaatsenrijden (zie foto).

In meerdere romans deelt hij die passie met zijn hoofdpersonage, en in De roman van de schaatsenrijder heeft hij bijna vijftig jaar eigen ervaringen op het ijs verweven in het verhaal van een jeugdliefde en een hartroerende verliefdheid uit zijn Amerikaanse tijd.

Ik waagde mij op ’t ijs. Ik trok enkele krullen. Het ging wel, maar onbewust als ’t ware, machinaal. Ik scheen te rijden met benen, die niet de mijne waren. Die benen gingen vanzelf aan de gang en zij trokken waarlijk heel mooie figuren, lastige dingen, die mij ten zeerste verbaasden.

Dat schreef de prille zeventiger Cyriel Buysse in 1930 in de Haagsche Post, in een stukje over kunstrijden dat achter in de heruitgave van De roman van de schaatsenrijder werd opgenomen.

Als wij ons niet vergissen, schaatste Buysse als hij in Vlaanderen verbleef op de Leie en op het Schipdonkkanaal. Wij hebben wat rondgebeld, en zelfs na een koudegolf van 10 dagen ligt er op beide waterlopen nauwelijks ijs.

Werd schaatsen vroeger niet gereglementeerd, of was er een eeuw geleden gewoon meer en dikker ijs?