Ga naar hoofdinhoud

Luister Live

Programma's

Select

Podcasts

Alles begint bij luisteren

Radio 1 Sessies

album van de week

classic album van de week

ontbreekwoordenboek

De toestand is hopeloos maar niet ernstig

“Sinds de geboorte van mijn dochter en tot op de dag van vandaag, voelt mijn gezin op dit moment als compleet aan”

zo 21 feb. - 6:00

Radio- en televisiepresentatrice Sien Wynants heeft het in haar column voor 'De toestand is hopeloos maar niet ernstig' over een van de kwesties die véél jonge dertigers bezig houdt: zetten we kinderen op de wereld? Zo ja, hoe veel? Is één kind, géén kind, zoals ze zeggen? En ach, ze zeggen zo véél…
Sien

Zolang ik me kan herinneren had ik een grote kinderwens. Hoe die wens zich later zou ontvouwen, daar had ik geen concreet idee over, het is zeker niet dat het woord “groot” in grote kinderwens rechtstreeks een kroostrijk gezin impliceerde. Ik wist alleen dat ik dolgraag het moederschap wou meemaken, het voelde voor mij altijd al onlosmakelijk verbonden met volwassen worden.

En kijk, ik kwam de juiste man tegen, met een kinderwens, de natuur deed haar werk sneller dan verwacht en op het einde van mijn 27e levensjaar werd onze dochter geboren. Vragen van de buitenwereld over onze kinderwens kwamen niet, simpelweg omdat de duur van onze relatie in de ogen van velen te kort was om zelfs maar te gaan samenwonen, laat staan om aan zoiets definitiefs als een kind te beginnen.

Maar na een 1e jaar met ons 3, waar ik een andere column, een heel boek aan kan wijden, kwamen de vragen wél.

En weet je, ik vind die vragen niet eens zo vervelend. Ze horen bij ouder worden, ik ben zelf ook razend benieuwd naar de voortplantingswens van vrienden, kennissen, wildvreemden, een iets te verregaande nieuwsgierigheid is mij niet vreemd. Ik had de vragen graag beantwoord, al spreek ik natuurlijk vanuit de geprivilegieerde positie omdat het leven van cyclus naar onderzoek naar behandeling naar cyclus ons volledig bespaard is gebleven. Maar na een 1e jaar met ons 3, waar ik een andere column, een heel boek aan kan wijden, kwamen de vragen wél. De kaarten liggen anders en ik vind erover praten veel moeilijker. Want het kind begon naar de crèche te gaan, de nachten dienden terug om te slapen en Kind en Gezin vond dat alles volgens de curve verliep, dus daar kwam de vraag die ons nu al twee jaar overrompelt: “En? Wanneer komt het tweede?”

Blijkbaar is 1 kind krijgen iets dat het leven voor jou beslist, na tegenslagen of door omstandigheden, maar niets waar je zelf bewust voor kiest.

Zonder overdrijven, overal waar we komen wordt de vraag gesteld. Door de bakkersvrouw, die mijn bestelling amper verstond terwijl ik mijn wilde dochter van de verstoog probeerde weg te houden, en passant vroeg of er nog geen tweede aankwam. Door de vastgoedmakelaar nota bene, die mij tijdens een rondleiding apart nam om bijna berispend te zeggen dat mijn dochter toch al bijna te oud was om nog een goeie band te kunnen opbouwen met een eventuele broer of zus, “anders liggen hun leefwerelden te ver uit elkaar en dan hebben ze er ook niets meer aan”. Door de kennis die me al lachend “eentje is geentje hè” toewierp, alsof het om een pintje op café ging. Ik steek het op de langdurige afwezigheid van de horeca.

Blijkbaar is 1 kind krijgen iets dat het leven voor jou beslist, na tegenslagen of door omstandigheden, maar niets waar je zelf bewust voor kiest.

Doe ik mijn dochter onrecht aan door haar geen broer of zus te geven?

Want ja, hoe ouder mijn dochter wordt, hoe meer ik het gevoel krijg dat eentje voor de buitenwereld echt geentje is. Dat een gezin met 1 kind een overgangsfase is, dat je ofwel kiest voor geen kinderen ofwel voor minstens 2. Soms kan ik mezelf verliezen in het overpeinzen van mijn al dan niet nog aanwezige kinderwens, dat ik vergeet te genieten van het opgroeien van mijn dochter. Ik zoek mensen op die enig kind zijn, om hen stiekem te analyseren en uit te vragen. Scheelt er iets mee? Hebben zij nooit leren delen? Hebben zij constant nood aan onverdeelde aandacht? Kunnen zij niet doorzetten omdat alles hen door de ouders als verwend nestje in de schoot is geworpen? Doe ik mijn dochter onrecht aan door haar geen broer of zus te geven? Is het egoïstisch om het bewust bij 1 kind te houden? Is een kind niet per definitie een egoïstische keuzen?

De tijd, de natuur en de loop van het leven zullen het al dan niet krijgen van een tweede kind wel uitwijzen.

Telkens ik na de pro’s en contra’s weer gesterkt ben in mijn keuze voor 1 kind, slaat iemand met een luchtig bedoelde opmerking daarover mij uit mijn lood. Want voor alle duidelijkheid, sinds de geboorte van mijn dochter en tot op de dag van vandaag, voelt mijn gezin op dit moment als compleet aan.

De tijd, de natuur en de loop van het leven zullen het al dan niet krijgen van een tweede kind wel uitwijzen, maar tot dan probeer ik in het moment van mijn gezin met 1 kind te leven, en mezelf te vertellen dat dat helemaal goed is. Ik zeg dit alles met schroom en een constante gedachte die uitgaat naar vrienden bij wie het krijgen van zelfs een eerste kind niet van een leien dakje gaat, en ben een fervent aanhanger van “count your blessings”, maar binnen de 4 coronamuren durft de manie het al eens te winnen van de rede. 

Beluister de column van Sien Wynants voor 'De toestand is hopeloos maar niet ernstig':

Ontdek ook de andere columns uit de uitzending:

Lees ook:

Blijf op de hoogte

Ontdek de beste podcasttips, beluister het meest recente nieuws en doe mee aan exclusieve acties.

Volg ons op
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Jobs

Privacy

Gebruiksvoorwaarden

Heb je een vraag?

Contact

Wedstrijdreglement

Logo UitInVlaanderenLogo Cim Internet