Some inevitable occasion

We zullen u een geheim vertellen. Als de Queen sterft, wordt dat niet meteen per perscommuniqué openbaar gemaakt. Eerst gaat er een gecodeerde boodschap naar de Britse premier en naar de regeringen van de vijftien landen waarvan Elisabeth staatshoofd is. Het codezinnetje is: "London Bridge is down". Als u dat hoort weet u: The Queen is dead. Dat allemaal onder ons gezegd en gezwegen, vertel het niet voort.

Wat er dan zal volgen, is tot in de kleinste details voorbereid. Het land is er klaar voor. The Times heeft artikels klaarliggen waarmee elf kranten kunnen worden gevuld. Hofleverancier Leverton & Sons heeft een koninklijke doodskist stand by. Bij de BBC hangt voor elke nieuwlezen een zwart pak en een zwarte das klaar. Toen Peter Sissons, nieuwsanker van de BBC, in 2002 het nieuws meldde dat de Queen Mother was overleden, droeg hij een bordeauxrode das. Sissons kreeg toen veel kritiek, bordeauxrood vonden de kijkers ongepast frivool. Dat zal niet meer gebeuren. 

Twee keer per jaar komen alle verantwoordelijken bij elkaar om de begrafenis van Elisabeth II te bespreken en de plannen te actualiseren. Op de uitnodiging staat nooit dat het agendapunt de koninklijke begrafenis is. Daarover spreek je niet, daarvoor zijn Britten te gereserveerd. U wordt uitgenodigd voor de bespreking van "a possible future ceremony", of al wat explicieter: "the death of a senior national figure".

Van die vormelijkheid hoeven wij, continentalen, ons niets aan te trekken. Wij hebben zaterdag Flip Feyten uitgenodigd en we gaan er gewoon boenk recht vooruit vanuit gaan dat the queen dead is. Wat dan, Flip, wat gebeurt er dan?

*Met ons blinde vertouwen in de statistiek noteren wij in onze agenda op 21 augustus 2021: +Elisabeth.