“Stiekem wil ik nog altijd die ene show schrijven die alles overtreft”

Van Vliet neemt langzaam maar zeker afscheid van de planken. “Toen ik stopte met regelmatig op te treden, vertelden veel mensen me dat ik in een zwart gat zou vallen. Maar door het schrijven van mijn brievenboek is dat voorlopig niet gebeurd.”

Met het ouder worden heeft hij het evenwel niet makkelijk. “Ik voel me nog fit en heb een sterk lijf, maar heb toch het idee dat het langzaam afloopt. Ik heb gelukkig het leven gehad dat ik wou leiden. Als ik dan toch moet vertrekken, hoop ik dat het kan in mijn slaap. Of omringd door mijn geliefden.”

Als hij te hard wegkwijnt, wil Van Vliet euthanasie krijgen. “Als ik mensen tot last ben, of een nutteloos voorwerp word waarvan anderen de billen moeten afvegen, dan denk ik: wegwezen. Ik heb het leven veel te lief gehad om het laatste stuk te laten vernielen door een gebrekkige, hakkelende tocht.”

Maar zover is het nog niet, en Van Vliet blijft druk bezig. “Ik wil blijven spelen en reizen. En blijven schrijven. Diep verborgen in mijn achterhoofd, wil ik nog altijd die ene show schrijven. De show die élke show die ooit gemaakt is in Nederland overtreft. Maar ik hoop dat ik tegen volgend jaar toch gewoon de rust vind om niet opnieuw in de Schouwburg in Den Haag te gaan spelen.”

Hij voelt dus nog steeds de onrust, en die drang om te spelen verdwijnt misschien nooit, maar Van Vliet wil uitkijken met te lang doorgaan. “Toon Hermans, een van de grootsten, had op het einde last van zijn stem. Wim Kan deed één show te veel, kreeg slechte kritieken en bleef daarover zijn hele leven mokken.” 

Beslissingen

“Ik hoop dat een aantal mensen zullen zeggen: ‘mijn beste tijd was met jou’, besluit hij melancholisch. “En ik hoop dat alle mensen die belangrijke beslissingen nemen, dat doen vanuit een gevoel dat ze in staat zijn om iets kolossaals te doen. Een gevoel dat alles juist zit.”

Lees ook