Stijn Meuris: "Beste premier, wellicht had je deze week graag een verdwijncape gehad"

Je hebt helden en je hebt superhelden. Die laatste dragen vaak een cape, een beetje zoals de frontman van Oscar And The Wolf. Maar mijn held van de week is een 'gewone held'. Mijn held heet Charles Michel, een man die  over bovenmenselijke eigenschappen moet beschikken. Wellicht had hij deze week graag ook een cape gehad: een verdwijncape, om zichzelf onzichtbaar te maken.

De manier waarop premier Michel zich staande hield temidden het geknutsel, het gesukkel en het jassengedraai van zijn federale confraters, deed me vermoeden dat de man van geen kleintje vervaard is. Zelden laveert iemand zo behendig tussen zwalpende stukken wrakhout als de eerste minister van een land dat ooit de compromiscultuur heeft uitgevonden.

De premier moet zich nochtans erg slecht gevoeld hebben. Dat hij uiteindelijk niet brak, ondanks de vele interne pogingen om de beloften van zijn Zomerakkoord niet na te komen of zelfs te ondermijnen, daarvoor zeg ik: Chapeau Charles. Chapeau voor zoveel standvastigheid. Of voor zoveel lethargie. Want dat kan natuurlijk ook; dat hij gewoon een week lang op z'n tanden beet. Ik vond dat je dat een heel klein beetje aan hem kon zien. Zijn kaken klemden zich nog net iets steviger op elkaar dan anders.

Een minister die geacht wordt een rechtvaardiger fiscaal beleid uit te tekenen - maar keer op keer demonstreert dat hij daar eigenlijk-feitelijk geen zin in heeft, een opgestoken vinger naar al wie gewoon werkt;
een minister - diezelfde minister - die een begroting in evenwicht als een van de voornaamste doelstellingen ziet voor een moderne westerse beschaving - en vervolgens laat weten dat dat evenwicht niet nodig is omdat het nu toevallig effe lekker bolt en hij dat vooral niet wil saboteren;
een minister van pensioenen die toegeeft dat ie het ook allemaal niet meer weet, dat van die pensioenen;
een minister die beloofd heeft eigenhandig het ARCO-dossier op te lossen - dat zwaard van Damocles boven zijn partij - zonder dat het de gemeenschap één eurocent kost, en daar vervolgens niet in slaagt - tenzij je zijn eigenaardige reken- en redeneerstraat als sluitend beschouwt;
of een defensieminister die jarenlang zwijgt over de enorme factuur die hij straks moet overhandigen omwille van de aankoop van 34 nieuwe gevechtsvliegtuigen - een bedrag zo grotesk dat het de begroting niet langer doet kantelen, maar ronduit verzuipt;
het zouden bij doodnormale mannen stuk voor stuk redenen zijn om héél boos te worden.

Niet zo echter bij Charles Michel. Charles glimlacht minzaam, zegt dat de plooien gladgestreken zijn. En god ja, dat hij verder ook geen idee heeft, geen visie, geen besef, geen opbeurend nieuws; dat mogen we hem zelfs niet kwalijk nemen.

Wanneer je vaak in een omgeving vertoeft die kleurloos en zonder veel levenslust is, dan is het normaal dat je - kameleongewijs - zélf ook al het leven voelt verdampen.

Ik heb bewondering voor zo'n man. Bewondering en een beetje medelijden.

Stijn Meuris