De Ochtend
'The Leftovers 2': “Dit heb ik nog nooit op tv gezien”
wo 22 jun. - 9:18
'The Leftovers' (een HBO-prestigereeks uit 2011) draait rond de inwoners van een voorstadje van New York en hoe hun zekerheden en vooroordelen onderuit gehaald worden nadat 2 procent van de wereldbevolking op mysterieuze wijze verdwijnt. Ook wel ‘De Vervoering’ genoemd.
Bijna iedereen op de aarde kent dus wel iemand die op onverklaarbare wijze is verdwenen, en moet leren omgaan met de rouw. En dat gebeurt ook ‘verkeerd’: men kijkt naar God, naar valse profeten, naar elkaar,… Sommigen willen zich ook wreken en grijpen naar geweld. (Wat dan weer besmettelijk is)
Seizoen 2 vindt vier jaar na die Vervoering plaats, en Ward is heel erg onder de indruk.
Ik vind het heel interessant hoe tweede seizoenen van een tv-reeks zo goed kunnen zijn
Daar is natuurlijk een verklaring voor: in een tweede seizoen moeten de personages niet meer geïntroduceerd of gezet worden, en er kan alleen maar aan uitdieping gedaan worden.
Dit is cinema voor het kleine scherm
Ward vindt de cinematografie onwaarschijnlijk goed en ook de narratieve opbouw is “superintelligent gedaan”. Zo wordt het nummer “Where is my mind” van The Pixies bijna een personage. “Van zoiets valt mijn mond open van verbazing”. Nooit eerder zag Ward zoiets op tv.
Daarnaast is de cast onwaarschijnlijk goed op dreef, en kreeg Ward van de soundtrack (hedendaagse klassieke muziek van Max Richter) constant de tranen in de ogen.
En de superlatieven blijven komen. “Wat er hier gedaan wordt door deze ploeg is fenomenaal” zegt Ward. En wat zijn diversiteitsminnende hart ook goed doet, is dat er zoveel namen van vrouwen op de generiek staan. Hoofdacteur is Justin Theroux, maar de actrices trekken echt het laken naar zich toe.
Of de serie binnenkort ook in aanmerking komt voor een Emmy Award? “Het zou alvast doodzonde zijn als Regina King niet met een Emmy Award naar huis gaat” zegt Ward. In de serie speelt ze de moeder van een meisje dat op onverklaarbare wijze verdwijnt. “Zo fantastisch ingehouden, maar zo sterk vertolkt”. Ward moet bijna wenen als hij eraan denkt.