“Toen ik hoorde dat het een tweeling was, viel ik bijna van mijn stoel”

Er zijn steeds meer BOM- of BAM-moeders: Bewust Ongehuwde of Alleenstaande moeders.  Ook Sporza-collega Steffy Merlevede koos voor een kind zonder man.   

“De man van mijn leven was nog niet in mijn leven, en de klok tikte", zegt Steffy “En dan heb ik de knoop maar doorgehakt, want ik wou altijd al kinderen. Vijf zelfs”.

Steffy dacht er voor het eerst aan toen ze 30 was. Al heeft het dan nog een jaar of vijf geduurd voordat het er echt van kwam. “De klik om het effectief te gaan doen, was niet zo simpel.”  Het hielp dat ze meer en meer verhalen rondom haar hoorde. Van vriendinnen van vrienden die het gedaan hadden.  En ze had ook een paar vriendinnen met wie ze er vaak over praatte. Maar het belangrijkste was toch de goedkeuring van haar ouders:

Toen ik bijna 35 was, heb ik er met mijn ouders over gepraat. Zij zeiden meteen “Doe dat, we gaan je steunen”

En die ouders heeft ze natuurlijk heel hard nodig om het te kunnen doen.  Zo is Steffy terug naar West-Vlaanderen verhuisd voor de kinderen. Haar appartement in het bruisende Gent liet ze achter. 

Niet romantisch

Maar alles begint natuurlijk in een fertiliteitskliniek. Dat is allesbehalve romantisch, en heel klinisch. Er volgden psychologische gesprekken, hormoonbehandelingen, spuitjes,…

En je moet een contract tekenen waarin je zegt dat je niet op zoek zal gaan naar de donor, en dat je geen stappen zal ondernemen tegen het ziekenhuis.

Gelukkig verliep haar eerste contact meteen positief. “De dokter zei meteen: wie ben ik om te zeggen dat jij geen kinderen mag hebben?”

Geen vader

Voor een doorsnee mens is het al even schrikken wanneer ie hoort dat er een tweeling op komst is. Voor een alleenstaande moeder is het nog een stukje zwaarder:

"Toen ik hoorde dat het een tweeling was, viel ik bijna van mijn stoel” zegt Steffy. Maar nu ziet ze ook dat de kinderen veel steun aan elkaar hebben.

Haar kinderen zijn nu twee jaar. En soms vraagt ze zich af of de kinderen het al een beetje beseffen dat ze geen vader hebben.

Ik zie mijn kinderen soms naar de buren kijken, waar ze een mama, een papa, en een kindje zien.

Maar een man is zeker nog welkom. “Sowieso mis je iemand aan je zijde”.  Zeker bij belangrijke beslissingen. Zo had ze nu graag even overlegd met iemand over de schoolkeuze voor haar kinderen.

En gaan haar twee kinderen geen drempel zijn voor een toekomstige partner? “Als die man geen kinderen wil, past hij sowieso niet bij mij” besluit Steffy.