Van de ene inseminatie naar de andere. Koppels met vruchtbaarheidsproblemen doorbreken het taboe

Greetje

Wij hebben het geluk gehad om met een paar goede vrienden te kunnen praten, maar daarbuiten bleef het een moeilijk thema.  Bij familie konden we amper terecht, vaak uit onwetendheid.  

Het blijft ook nu nog nazinderen, ondanks een ICSI-kindje van 19 maanden en een tweede kindje op komst na een spontane zwangerschap. Net door die spontane tweede zwangerschap komen opmerkingen als "zie je wel dat je er niet te veel mee moet bezig zijn" terug naar boven en je gevoelens daarrond krijg je absoluut niet uitgelegd.  Je moet maar eens proberen om niet met je vruchtbaarheid bezig te zijn als je in een vruchtbaarheidstraject zit.

Anoniem

Het hele traject was psychologisch heel zwaar, ook voor mij als man, omdat:
- mijn vrouw in toenemende mate depressief werd van de mislukte pogingen en de hormonen
-er toenemende conflicten waren tussen ons door het verschil in de mate waarin we er naar uitkeken, terwijl iedereen ervan uitgaat dat dit een gezamenlijk project is.
-je seks (met orgasme) moet hebben of masturberen in een ziekenhuis omdat het moet. Er leeft een stereotiep idee dat de man altijd zin heeft en dat het altijd lukt om een orgasme te hebben. Dit heeft m’n gevoel bij seks hebben ook achteraf veel kwaad gedaan.
-er machogedrag bij andere mannen was die wel meteen hun vrouw zwanger konden maken
-het hele traject volkomen gericht is op de vrouw. Er wordt nooit gevraagd naar de gevoelens van de man, zijn naam komt zelfs niet voor in het dossier.

Lieven

In het begin gingen we van de ene inseminatie naar de andere : 5 - 6 jaar proberen. Wij hebben nooit problemen gehad om erover te praten en net door met onze vrienden erover te praten, zijn we bij de juiste arts terecht gekomen.

Sofie

Ik heb heel veel gehad aan het boek 'Baby Blue' van Paul Devroey. Dit citaat bleef me bij:

“Die onvruchtbare koppels zien af. Hun lijden is even zwaar als dat van kankerpatiënten… op elke consultatie waren er zeker vier, vijf mensen die begonnen te wenen. Dan schrokken ze van zichzelf. Normaal huilen ze nooit, maar dit was anders. Onvruchtbaarheid snijdt diepe groeven in je ziel.”

Marc

Ik ben onvruchtbaar omdat mijn teelballen niet ingedaald zijn. Het heeft de breuk met mijn vrouw veroorzaakt.

Ik ben leraar en praat ook over mijn onvruchtbaarheid met de leerlingen (tieners). Vaak willen ze het niet horen. Maar dat maakt me nog meer overtuigd om mijn verhaal te vertellen!

Sofie

Het is vallen, oneindig vaak vallen en telkens weer rechtkrabbelen. We stopten na een tijd, het was op. Wij waren op. Ondertussen hebben we twee prachtige kinderen geadopteerd.

Toch ontdekte ik een paar maanden geleden dat het voor mij niet rond was. Ik begon erover te praten en ontdekte de term "schaduwverdriet" die heel mooi beschrijft wat het is. Ik ben een gelukkige mama, maar al die jaren kinderwens en vallen en opstaan hebben zich opgestapeld in schaduwverdriet. Na meer dan 10 jaar ben ik een blog begonnen om mijn gevoelens een plaats te geven, om het taboe te doorbreken. Dat doet me goed, het geeft me energie en het doet me meer intens genieten van ons prachtige gezin.

Anoniem

Door al die terugplaatsingen was mijn vrouw vaak afwezig op het werk. Ze werd ontslagen.

Els

Er is heel veel schaamte en schroom om erover te spreken want het voelt als een falen. We gaan er nog te veel van uit dat kinderen krijgen vanzelfsprekend gaat. We spreken meer en meer over een IVF-behandeling alsof het iets ‘gewoon’ is. En wanneer het dan niet lukt, voel je je mislukt.

Dus ja! Spreek erover, doorbreek het taboe, zeg hoe je je voelt, wat het met je doet. Alleen zo kan er begrip ontstaan vanuit de omgeving en kan je je gedragen voelen.

Lees ook: