De toestand is hopeloos maar niet ernstig
"Vanaf volgende week voel ik me weer leven! Eindelijk is het zover: de start van het wielerseizoen"
za 20 feb. - 11:00
Mijn leven onder de dictatuur van corona beperkt zich vandaag tot opstaan, eten, werken, eten en slapen. Een kabbelend leven zonder hoogtepunten, al word ik gelukkig ook van laagtepunten bespaard.
Maar vanaf volgende week wordt alles anders. Vanaf volgende week voel ik me weer leven! Eindelijk is het zover: de start van het wielerseizoen.
Vorig jaar konden we nog net genieten van het openingsweekend maar daarna viel alles stil. Net zoals ons leven trouwens. Geen E3, geen Parijs Roubaix en geen Ronde in april. Een enorm gemis dat ik nauwelijks opgevuld kreeg. Zoals bij elke Vlaming wist ik dat deze leegte enorm veel pijn ging doen.
De doorgaans hardwerkende Vlaming herkent zich immers in het labeur van de coureur, de flandrien. Wielrennen is een sport waar langdurig afzien op een goede dag beloond kan worden met de opperste roem en geluk. Alles is er mogelijk! De koers raakt mij en net daarom kijk ik er zo naar uit. En die intensiteit, die spanning hebben we nu, meer dan ooit, nodig.
Als fervente fietser heb ik al wel vaker de gekende parcours afgehaspeld. Ook ik heb menigmaal mijn tanden stuk gebeten op de Koppenberg of de Kemmelberg. Ik weet wat het is om met mijn hoofd in het stuur te hangen, verzuurde benen te hebben of te vechten tegen rukwinden waarbij ik bijna van mijn fiets gewaaid word. Zelfs valpartijen in het peloton zijn me niet vreemd.
Maar waarom dan toch, ondanks al die miserie, mijn grote liefde voor de fiets? Wel in één woord. Stilte. De allesoverheersende stilte in het peloton die plots komt neerdalen als er hard gefietst moet worden. Er wordt niets meer gezegd, niet eens gevloekt, ik hoor alleen nog mijn spieren kraken. Net dat moment, net als alles pijn begint te doen, dat is het moment dat ik voel dat ik leef.
Ik leef dus met mijn helden mee. Ik weet wat ze voelen. En vandaag zijn ze er klaar voor. Klaar om de kasseien te bestormen. Mijn helden! Ze zijn altijd zo bereikbaar geweest. Geen 1.5 meter, geen mondmaskers en tot op een enkele millimeters voorbij razend langs het uitbundige publiek.
Dit jaar is dat anders. Geen volksfeest op de Paterberg, geen tenten vol met lallende vips en geen massa’s volk langs het parcours. Alleen de stilte. Die prachtige allesoverheersende stilte van de noeste arbeiders die zich het snot voor de ogen rijden, hoe hard het ook regent of waait. Koersen is diep gaan, afzien en grenzen aftasten. Het individuele lijden tot kunst gemaakt. Kunst voor het volk.
Volgende week, de eerste echte afspraak van het seizoen. Vlaanderen als decor. Waaiers, hellingen en kasseien op het menu. Of zoals Michel Wuyts aan het begin van de uitzending zal zeggen: Dag dames en heren, ik ben blij dat het weer koers is.
Beluister de column van Saartje Vandendriessche voor 'De toestand is hopeloos maar niet ernstig':
Ontdek ook de andere columns uit de uitzending:
“Sinds de geboorte van mijn dochter en tot op de dag van vandaag, voelt mijn gezin op dit moment als compleet aan”
"Er is niets anders waar wij het zo grondig oneens over kunnen zijn dan de opvoeding van kinderen"
"Waar ik het wel moeilijk mee heb, is mensen ontgoochelen door geen nieuwe engagementen meer op te nemen"