"Veel dokters weten niet goed hoe ze aan hun patiënten moeten zeggen dat ze gaan sterven"

Reporter Karine Claassen heeft voor de documentairereeks 'Afscheid' maandenlang meegeleefd met mensen die heel bewust omgaan met hun levenseinde. Hoe heeft zij die maanden zelf ervaren? "Dat waren heel intieme, intense maar ook warme maanden en ik leefde bijna letterlijk in functie van die mensen. Het gaat om personen die te horen hebben gekregen dat ze nog een paar weken of maanden te leven hebben. Mensen die op dat punt in hun leven staan, kijken helemaal anders naar de dingen. Ze zijn recht voor de raap. De gesprekken die ik met hen gevoerd heb, waren puur en eerlijk maar ook heel confronterend. Ze hebben mij veel geleerd over het leven", zegt Claassen in "De Ochtend". 

Er zijn 2 zekerheden in het leven: je komt op de wereld en je gaat eraf

Uit die verschillende gesprekken heeft Claassen geleerd dat we moeilijke dingen moeten benoemen. "We leven in een progressief land wat betreft de keuzemogelijkheden die er zijn om afscheid te nemen, onder andere via euthanasie en palliatieve zorgen. Toch is écht voor jezelf opkomen en zelf beslissen over je einde zwaarder dan je denkt. Maar als je de dingen gaat bespreken en als je zelf je einde regisseert, doet dat iets met je eigenwaarde en het rouwproces van je nabestaanden", vertelt Claassen. 

De dood van mijn vader is niet de motivatie van de reeks maar het heeft wel meegespeeld

Claassen is nog maar 28 jaar en heeft zelf niet zo lang geleden haar vader verloren. "Afscheid nemen is geen gemakkelijk onderwerp maar deze documentaire gaat zowel over de dood als over het leven." Tijdens de opnames van de reeks heeft Claassen ook gemerkt dat veel dokters niet durven vertellen aan hun patiënten dat die gaan sterven. "In de opleiding geneeskunde is het vak 'Levensbeëindiging' een keuzevak. Dat zegt genoeg."

De dingen benoemen

Nochtans heeft Claassen de indruk dat heel veel mensen willen praten over hun levenseinde maar dat binnen hun gezinnen niet doen. "Ik heb dat zelf ook gemerkt bij het overlijden van mijn vader. Dat mijn vader zou sterven, was een feit. Het was rot maar het was gewoon zo. Daarom is het waanzinig belangrijk om de dingen te benoemen. En dat hebben de mensen die ik gevolgd heb, gedaan. In het algemeen heb ik gemerkt dat veel mensen er nood aan hebben om over hun levenseinde te praten."

Lees ook