Hautekiet
Verminderde vruchtbaarheid: "Doorbreek dit taboe en praat erover"
wo 2 mei - 7:08
Ik ben Tijs Vanneste, sinds anderhalf jaar ook wel gekend als mijn alter ego Jef Van Echelpoel.
Afgelopen dinsdag luisterde ik, zoals wel vaker het geval is, naar Radio 1 waar men het over het concept van een DNA-paspoort had . Dit onderwerp deed me meteen aan het verhaal van mijn vrouw en mij denken... namelijk het probleem van een sterk verminderde vruchtbaarheid en de daaropvolgende problemen bij onze kinderwens. Want dat wilden wij doodgraag, kinderen... eentje zou erg fijn zijn, meerdere nog veel mooier. Maar dat bleek spijtig genoeg niet zo vanzelfsprekend te zijn in ons geval.
Na een tijd vruchteloos op natuurlijke wijze te proberen bleken we een stapje verder te gaan en alles deftig te laten onderzoeken. We trokken naar het ziekenhuis en al snel kregen we het verdict dat een natuurlijke zwangerschap voor ons geen optie zou zijn. Ik bleek namelijk een sterk verminderde vruchtbaarheid te hebben. Daar sta je dan met je droom.
Gelukkig zijn wij alletwee nogal 'kuitenbijters' en vroegen we meteen of er andere opties waren voor ons. Kunstmatige inseminatie noch IVF bleken een optie... de enige kans die wij hadden was meteen de ICSI-procedure te volgen.
ICSI? Nog nooit van gehoord. Maar, met veel moed en vol van vertrouwen zeiden we meteen "ok, dan gaan we daar voor!"
Waar we niet meteen bij stilstonden was dat dit allemaal niet zo simpel zou blijken. Niet voor het lichaam, noch voor de geest.
Maar! Na een lange weg van complicaties en mislukte pogingen was het lot ons na drie jaar uiteindelijk toch goedgezind en werd onze eerste zoon gezond en wel geboren.
Al snel, met in gedachten dat het weer zo'n lange rit zou worden, besloten we samen die moeilijke rit van hormonen en hoogoplopende emoties nog eens een tweede keer te trotseren en we deze keer hadden het geluk dat het nu wel vrij snel bleek te lukken.
Als je eenmaal kinderen hebt blijkt gelukkig al snel dat het die hele moeilijke weg meer dan waard is. Maar iets dat me altijd zal bijblijven is dat het zoveel pijn kan doen, dat het je kan maken maar ook kan kraken als koppel.
Ik vind het ook erg spijtig dat er blijkbaar nog een vrij groot taboe mee gepaard gaat: dat vele lotgenoten hun emoties het liefst voor zichzelf houden en zich vaak zelfs een beetje schamen.
Ik geloof sterk in de leuze "accepteer wat je niet kan veranderen en verander wat je wel kan veranderen". En als ik de specialisten waarmee ik gepraat heb moet geloven is dit echt een van de grote problemen waar de generatie van onze kinderen mee te maken zal hebben. Daarom: doorbreek dit taboe en praat erover. Gedeeld leed is halve smart.
