"Voor sommigen is deze generatie al verloren. Ach wat vergissen ze zich"

Aan de meisjes en jongens van de zesde klas.

‘Er was eens… een tijd dat we elkaar en het leven omhelsden.’

Niets is nog hetzelfde, we hadden gehoopt de wereld blij weer te vinden, maar het is op bange voeten en met lemen benen dat we weer naar buitengaan. Beatrice Delvaux schreef er een prachtig edito over in Le Soir. Volgens sommigen is de wereld helemaal veranderd, volgens anderen ziet de toekomst er krak hetzelfde uit als vandaag, zelfs in een slechtere versie, zo meent de Franse auteur Michel Houellebecq dan weer. “We zulllen niet wakker worden in een nieuwe wereld, het zal dezelfde zijn, alleen een beetje erger”, orakelt hij somber.

Mijn gedachten gaan uit naar alle jonge scholieren deze dagen

Mijn gedachten gaan uit naar alle jonge scholieren deze dagen. Deze week mochten sommigen weer naar school. Andere kregen te horen dat dat dit schooljaar niet meer hoeft. In je kot, tot in september. Een vriendin zei me dat haar kinderen het woord expert niet meer konden horen, laat staan het woord Corona. Een professor raadde aan op twitter dat studenten die volgend jaar naar de universiteit willen gaan, hun jaar beter zouden uitstellen. Allemaal goed en wel, maar wat moeten die jongeren dan doen, vroeg rector Caroline Pauwels van de VUB me toen ik haar vroeg wat ze daarvan vond.

Er was een tijd dat we samenschoolden omdat er niets anders te doen was. Hangen op pleintjes, leunen op bankjes en op elkaar

Misschien komt er een dag, lieve luisteraar dat deze plaag voorbij is, en niets meer was dan een rimpeling op het water, een keitje in een plas. Maar misschien sleept dit nog jaren aan en verandert het onze levens voorgoed. Dan zullen we later onze kinderen over vroeger vertellen, zoals we ooit spraken over een tijd voor de gsm. Er was eens…. een tijd, lieve kinderen, dat we elkaar en het leven omhelsden, wanneer we maar wilden. Hoe vaak we maar wilden. Er was een tijd dat we vel aan vel stonden, zweet tegen zweet, lijf aan lijf, om naar muziek te luisteren als koeien in een wei. Er was een tijd dat we samenschoolden omdat er niets anders te doen was. Hangen op pleintjes, leunen op bankjes en op elkaar.

Maar beste scholieren, in het bijzonder, allerbeste zesdejaars: mijn hart treurt met jullie om die gemiste eindejaarsreis naar Parijs, Rome of Berlijn. Om die proclamatie die er niet zal zijn. Om die laatste lesuren en die laatste examens, om die knuffels bij het afscheid, bij het einde van een tijdperk die gaan ontbreken.  Die laatste dromen niet gedeeld, voor het echte leven begint. We weten niet hoe het leven morgen zal zijn. Maar nog voor lang wordt het kussen, leunen en hangen met vrienden uit dezelfde bubbel.

Voor sommigen is deze generatie al verloren. Ach wat vergissen ze zich

Voor sommigen is deze generatie al verloren. Ach wat vergissen ze zich. Jullie worden sterker en slimmer en veerkrachtiger dan welke generatie ook. Want dat is elke generatie die leunt op de schouders van de vorige. Misschien worden jullie wel de eersten sinds decennia die weer naar leren hunkeren, en er niet alleen om balen. Beste scholieren en studenten, wij zijn het verleden, jullie houden de toekomst als een parel tussen de gesloten vingers van jullie jonge handen. Jullie zijn de 21 e eeuw, die nu, na haar eerste échte globale humanitaire crisis, ook écht begonnen is.

Aan mijn dochter, aan al wie afstudeert, in eender welke bubbel of opleiding. Aan iedereen die ergens in dit land in het zesde middelbaar zijn of haar diploma gaat behalen: Proficiat! Jullie zijn mijn helden van deze week.

Beluister het volledige fragment:

Lees ook: