Waarom politici weinig gelezen boeken blijven schrijven

Er zijn bijvoorbeeld 'Sisyphus achterna' van Johan Van Overtveldt, 'De eeuw van de vrouw' van Alexander De Croo en 'Plots mocht ik niet meer' van Darya Safai. Er zijn de mémoires van Herman De Croo en binnenkort de anti-mémoires van Herman Van Rompuy. Nog op komst zijn 'Molenbeek Maalbeek' van Sven Gatz en 'Wat ik ervan begrijp' van Koen Geens. Deze week was er ‘Francken faalt' van Tom Van Grieken, en  'Continent zonder grens' van Theo Francken volgt ook nog. 

André Van Halewyck gaf in het verleden verschillende boeken van politici uit, maar kijkt ook dit najaar verwonderd naar het grote aanbod.  In 'De Wereld Vandaag' zegt hij: “Er zijn er nu wel bijzonder veel. Het heeft alles te maken met de mix van verkiezingen en boekenbeurs. Het is waarschijnlijk té veel. Het wordt drummen in de boekenwinkel en drummen om voldoende aandacht te krijgen.”

Een ongelezen cadeautje van de tante

Boeken zijn nochtans niet de financiële melkkoe voor uitgevers, zegt André Van Halewyck. “Geld met dit soort boeken verdienen, doe je bijna niet. Als uitgever wil je je in de eerste plaats profileren met politieke uitgaves. Dat is de belangrijkste reden. Net als je interessante auteurs in het aanbod hebt die niet noodzakelijk veel verkopen.”

“Ik schat dat 20 tot 30 000 mensen potentieel een politiek boek kopen. Van de memoires van Jean-Luc Dehaene heb ik 12 000 exemplaren verkocht. Een boek van Wilfried Martens heeft 15 000 exemplaren gehaald. Dat is een topper. Ik zeg niet eens dat ze het allemaal hebben gelezen. Vaak zal het een cadeautje geweest zijn van de tante dat verder niet aangeraakt werd.”

“Ik heb 40 jaar boeken uitgegeven, waaronder heel wat van politici. Je bouwt op die manier een netwerk met goede relaties op. Wat uiteindelijk toch maar geresulteerd heeft in de memoires van Jean-Luc Dehaene, nog altijd iets om fier op te zijn en het beste wat ik uitgegeven heb. Amper 2 procent van de boekenconsumenten weten wie de uitgever van een boek is. Maar academici, journalisten of politici weten dat vaak wel. En zo bouw je met politieke boeken een reputatie op. Een kwestie van “being there” dus. Het is ook niet dat politici jou als uitgever gebruiken om aandacht en stemmen te trekken. Je wordt niet gebruikt, je laat je eerder gebruiken. Het is een win-winsituatie, een verstandshuwelijk.”

“Alleen memoires worden zelf geschreven”

Uitgevers profileren zich met boeken van politici. En dat doen politici op hun beurt ook met een boek.  Maar hebben politici dan nog tijd om boeken te schrijven? Het is zo ongeveer de meest gestelde vraag als het over hun boeken gaat. Voor André Van Halewyck is dat klaar. “Alleen memoires worden min of meer zelf geschreven. Politici van vandaag hebben hulp uit hun entourage, bij hun medewerkers. En natuurlijk zijn er de redacteurs bij de uitgevers. Je moet inderdaad niet denken dat de bekende politici nog veel tijd hebben om zorgvuldig een boek te schrijven.”

Voor wie ze dan toch leest, heeft André Van Halewyck een boodschap. “In het beste geval geeft een politiek boek inzicht hoe politiek werkt en leidt het tot meer participatie en democratie. Maar in het slechte geval leiden ze tot polarisatie. Ik ben 40 jaar geleden begonnen met het uitgeven van echte pamfletten. Dat is iets wat ik nu niet meer zou doen. De polarisatie is echt te groot geworden vandaag. De democratie is een kwetsbare plant geworden waar we best wat voorzichtiger mee omgaan.”

Bron: vrtnws.be en 'De Wereld Vandaag'

Lees ook: