Wanneer komt er een “Kom op tegen Alzheimer”?

“Je papa ziet er nog goed uit!” Als je eens wist hoe vaak ik die pijnlijke zin al moest aanhoren. Dat is intriest. Want zijn hoofd is leeg, opgevreten door dat vies eiwit-monster. Hij eet, drinkt, slaapt, doolt, herkent me meestal niet, weet niet waar hij is, hoe oud hij is. Hij bonkt op zijn hoofd omdat hij de woorden niet vindt om iets te vragen, omdat hij niet meer weet wat hij wou vragen. Maar hij is blij als we hem bezoeken. 

Vandaag ben ik zijn zus, morgen zijn moeder, soms ben ik Regine, maar hij weet niet wie ik ben. De volgende fase kondigt zich aan. Hij valt overal in slaap, zich niet bewust van zijn omgeving.  Ik heb het allemaal al eens meegemaakt met mijn mama.

En af en toe ga ik blij naar huis, omdat ik hem zag lachen. Lachen met zijn wereldje waar wij geen deel meer van uitmaken. Dankbaar ook voor de zorgkundigen die hem dagelijks begeleiden en hem het gevoel geven dat ze geliefd zijn en mogen zijn wie ze zijn.

Het zal niemand verbazen hoe verbolgen ik was over de beslissing van de firma Pfizer om alle onderzoek naar Alzheimer dementie te stoppen.

Mijn medewerking aan de warmste week was een druppel op een hete plaat, maar gaven me toch een klein beetje hoop en goed gevoel.  Ik kon 3500 euro aan goede doelen rond dementie schenken. Maar de tegelijk verpletterende en terechte inzameling van een grandioos bedrag voor “Kom op tegen kanker”, deed me eens te meer een nachtje slecht slapen. 

Wanneer komt er een “Kom op tegen Alzheimer”? Wanneer zet iemand daar zijn schouders onder?

Ook toponderzoekers Christine Van Broeckhoven en Bart De Strooper trekken vandaag aan de alarmbel. (Lees het artikel in Humo)

Lees ook: