“Wat doe je op je verjaardag nu de helft er niet meer is?"

Twee jaar geleden verloor ik mijn ééneiige tweelingzus. Nooit bij stil gestaan dat ik ooit nog vele jaren zou leven zonder haar.

We waren ons heel bewust van het tweeling-zijn en we hadden een hechte band met grote impact op ons volwassen leven.

Ik heb wel op vijftien jaar een andere studierichting en school gekozen. En op achttien jaar zijn we AFS-student geweest, maar jij zus ging een jaar naar Mexico en ik naar de Verenigde Staten.

Deze scheidingen zorgden voor een onafhankelijkheid die ik op dit moment broodnodig heb in mijn rouwen.

Mijn ouders beseffen dat het verlies anders aanvoelt bij een tweeling. Je kan er met weinig mensen over praten. In mijn hoofd zeg ik vaak: “Zus ik til je op en zet je eventjes naast mij om verder met mijn leven te geraken”. Vragen komen bij je op als: “Wat doe je op je verjaardag nu de helft er niet meer is?"

Verbondenheid in afstand, zo beschrijf ik mijn gevoel, mijn verdriet. En zus, ik geef je in de toekomst gedachtenknuffels mijn leven lang.

Door een suggestie van een moeder die zelf een kind verloor van een tweeling kwam ik in contact met het forum “tweelingalleenzijn” in Nederland.

Het kan misschien ook anderen in mijn situatie helpen om lotgenoten te vinden.