Wat een rare plek is Dungeness

Popliefhebbers kennen het misschien van de cover van Pink Floyds "A Collection of Great Dance Songs" uit 1981. Kijk maar eens.

Een reusachtig kiezelstrand. In de verte de spookachtige, dreigende gedaante van een enorme kerncentrale. De vloedlijn ligt vol wrakhout. Enkele geïsoleerde houten huizen, waaronder dat van de in 1994 overleden filmregisseur Derek Jarman. Veeleer een hut dan een huis. Jarman had in zijn tuin allerlei zeedrift en strandvond verzameld. Af en toe tuft een miniatuur stoomtreintje over een spoor. Niet voor de toeristen, nee, maar voor de zonderlingen die zich op Dungeness hebben gevestigd.

Hebt u ooit al een betonnen oor gezien van zeven tot acht meter hoog? En u vindt dit een merkwaardige vraag? Dan bent u nog nooit in Dungeness geweest. De reusachtige oorschelpen dienden om het geluid van naderende vijandelijke vliegtuigen op te vangen. Tot de uitvinding van de radar de drie oren van Dungeness overbodig maakte. Maar ze zijn er blijven staan. Akoestische spiegels, worden ze genoemd. Als een land oren kon hebben, dan waren die in Dungeness de oren van Engeland. Engeland heeft drie oren.

De Pilot Inn, een plaatselijke pub, serveert de beste fish 'n chips van heel Engeland, had een vriend me verteld. Ik heb ze geprobeerd en het klopt. Ook al ben ik niet echt een liefhebber van het genre. 

En wat je niet onmiddellijk zou verwachten: Dungeness heeft een ongelooflijk grote variëteit aan fauna en flora. Er groeien zeshonderd verschillende plantensoorten, een derde van alle variëteiten die je in Groot-Brittannië kunt aantreffen. En je vindt er uiterst zeldzame insecten en spinnen. Sommige alléén in Dungeness.

Dungeness. You love it or you hate it.

Ivan Ollevier