Daan - The Ride

“What the world needs now is een feestplaat”, moet Daan gedacht hebben. Als de Bee Gees die niet meer maken, dan is het aan een licht surrealistische Belpopper. Sans gêne alle eighties synths in stelling gebracht en balanceren maar op het dunne randje tussen kunst en kitsch. Daan Stuyven toont zich op ‘The ride’ de evenwichts- en popkunstenaar die hij in zijn beste momenten kan zijn.

Oefening geslaagd voor ons want je merkt het, wij schrijven dit met een dikke smile op de deze dagen dikwijls sombere smoel. Het begrotingstekort weg gedanst in de huiskamer, die verlicht leek door een enorme discobal aan het plafond, dat even niet dringend geschilderd moest. Een concertje Daan mag de komende jaren in het zorgpakket mentaal welzijn.

Hoogtepunten? De onwaarschijnlijke single Western: voor de eerste keer in de geschiedenis van de mensheid hoor je in één nummer een banjo én een kerkorgel. Best days: mag Daan alsjeblieft nog meedoen aan Eurosong of willen we niet winnen? Be loved: onze held in een glorieuze dialoog met Naima Joris. En 16 men: een breakup-song waarop de ex in kwestie met trots mag terugkijken.

Zelfs het bedachtzame Morning sun (spreek uit als Mourning song), waarin Daan zijn overleden vader en zus betreurt, past op deze plaat die het leven viert. Omdat je maar echt goed gefuifd hebt als je aan het eind, voor je de deur achter je dicht trekt, een ogenblik apart bent gaan zitten. Dat ga ik nu ook even doen.