"Yasmine op radio Donna was mijn verfrissende afwisseling op boeken en cursussen"

Ook als werkende mens in Gent kan je er niet naast kijken: drommen lachende fietsers die zich van campus A naar B verplaatsen, licht paniekerige 18-jarigen die auditorium C niet weten te vinden en om twaalf uur ’s middags ellenlange wachtrijen in gebouw D, waar de UZ-resto voor bezoekers, studenten én personeel zich bevindt. Half oktober en het academiejaar draait sinds deze week terug op volle toeren. En ik geef toe: ik mis ze ontzettend hard, die mooie studententijd. Niet omwille van memorabele fuiven, dronken liefdesoverpeinzingen of nachtelijke frieten bij Julien in de Overpoort. Want die momenten kan ik eigenlijk op één hand tellen. Wel omwille van de rust en de focus.

Ik kon me vroeger namelijk uren in m’n Gentse zolderkamer opsluiten om me te verliezen in cursussen, boeken en inzichten. Jarenlang heb ik tijdens de blok, die ik meestal thuis in Oostende doorbracht, geen computer moeten aanraken. Een smartphone bestond nog niet. Ik herinner me dat ik altijd na exact anderhalf uur studeren in pyjama om tien uur stipt naar beneden ging om te ontbijten. En om een paar minuten naar Eén te kijken om daar een glimp op te vangen mijn idool, Yasmine, die toen nog op radio Donna het voormiddagblok aan elkaar praatte. Die open inkijk in een radiostudio was mijn verfrissende afwisseling op kristalstructuursymmetrie, meïose en populatiegenetica.

Een paar minuten radio-televisie per dag, dat was tien jaar geleden dus de enige digitale afleiding die ik me kan herinneren. Hoe is het onderweg zo fout kunnen lopen? Ik ben namelijk van een hypergeconcentreerde focus terechtgekomen in een aldoor versnipperde aandacht. Ligt dat aan volwassen worden? Aan die smartphone, die ik vorig jaar al eens zes weken inruilde voor een dumbphone? Aan te veel hooi op mijn vork? Aan onze maatschappij?

En ook al stuwt die rusteloosheid me ontzettend hard vooruit, af en toe voel ik de behoefte aan rust en kan ik ze precies nergens meer vinden. Ik wens alle nieuwe studenten dan ook de kunst toe om strijdvaardig om te gaan met de ‘minutelijkse’ aanslagen op hun concentratie. Mochten er mensen zijn die hier geen problemen mee ondervinden, laat het me alstublieft weten. Ik wil heel graag blijven bijleren wat ik nog niet onder de knie heb, m’n hele leven lang. Daarom duik ik vanavond ook in zwaartekrachtsgolven en neutronensterren.