Nieuwe Feiten
"Ze vroeg of ik nog eens wilde afspreken. En ik hoopte zo dat de vraag niet professioneel was"
di 10 okt. - 2:53
De gemiddelde Vlaming zou tien jaar wachten alvorens hij met zijn psychische problemen bij een psycholoog te rade gaat. Ik heb zo lang niet gewacht, maakte lang geleden al een eerste keer een afspraak met een psychologe.
Het was best wel even wachten voor ik haar zag. De wachtkamer was niet bepaald boeiend. Die posters in wachtkamers vol symptomen van ziektes, menukaarten voor een volgend doktersbezoek. De versleten tijdschriften, het bepaald niet smaakvol schilderijtje aan de muur met wat abstracte verdwaalde lijnen. Licht ongemakkelijk ook, want de buren van aan de overkant zijn goede bekenden, en je bent toch graag wat discreet over dit type bezoeken, laat staan dat je er iets op de radio over vertelt. Uiteindelijk ging de deur open.
Ik werd uitgenodigd om in de zetel te zitten en te vertellen. Het ging niet. Grapdwang overmande me. Ik wilde het niet over problemen hebben, ik wilde scoren. Want wat een mooie vrouw was deze psychologe. Zwarte haren, grijze ogen, een Midden-Oosterse huidskleur. Wauw. Adembenemend. En zo geïnteresseerd in mij. Na een uur lang stotteren en hakkelen van mijn kant vroeg ze me of ik nog eens wilde afspreken, en ik hoopte zo dat de vraag niet professioneel was.
Thuisgekomen vroeg de vrouw met wie ik al enkele decennia lief en leed deel hoe het geweest was. We hebben samen een andere psychologe gezocht.
Op Google Afbeeldingen.